မာတိကာ
ကဗ်ာ
- မွတ္ဥာဏ္ေျခရာ - စိုးမင္းေအာင္
- နကၡတ္ဖ်ဴ - ဘုန္းသန္႔ခန္႔
- ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ သူ အလြတ္မ်ားေနတယ္ - အေနာ္မာ
- လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ - မင္းလုလင္
- ဇီးရိုးဒီဂရီ နာက်င္ေထာင့္က်ဥ္း - ေနေအဒီ
- ဤတြင္ သတင္းမ်ားကို ေၾကျငာလို႔ ျပီးပါျပီ - အမည္မဲ့
- သူမက ေမ့ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္လို႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္က တကိုယ္တည္း မိုးသည္းထဲ - ဧဒီ
အက္ေဆး
- မကြ်တ္တရား ဥပဒါန္ - ငဂ်ဴလိုင္
- ကြ်န္ေတာ္နွင့္ မုတ္သံုရာသီ အကြာအေ၀း မည္မွ် - ေမာင္မိုးခ်ိဳ
ဟာသ / သေရာ္စာ
- အိုဘားမား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ျခင္း - ဥကၠာကိုကို (သံတြဲ)
- ဆူးခက္မင္း ပံုျပင္ေျပာေနသည္ - ဆူးခက္မင္း
အင္တာဗ်ဴး
- ကဗ်ာဆရာ သူရႆ၀ါ နွင့္ အြန္လိုင္းအင္တာဗ်ဴး
၀တၱဳတို
- LOVE Toy Shop - ဆူးခက္မင္း
- ျပန္လမ္း - မင္းယြန္းသစ္
ေဆာင္းပါး
- ကြ်န္ေတာ္ နွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား ( ၁ ) - မင္းလုလင္
- သဘာ၀၀န္းက်င္ေရးရာ အနုပညာ - နိုင္စြမ္း
- ကဗ်ာသတင္း - လင္းပြင့္လက္မ်ား
ကဗ်ာ
မွတ္ဥာဏ္ေျခရာ
8:00 AM 9/2/2011
မီးေတြဟာ ေန႔တိုင္းပဲ ကိုယ္ဟာ အၿမဲပဲ ေလာင္ေနတယ္
ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔မ်ား လွည့္စားခံထားရခ်က္ေတြနဲ႔
စကားကို ရွင္းေအာင္ ျပန္ေျပာျပဖို႔ ဗလံုးဗေထြးသံေတြခ်ည္းပဲ ထြက္လာတယ္
ေနာက္ဆံုး႐ိုက္လိုက္တဲ့ ပံုထဲမွာ ေ၀၀ါးေနတာေတြ
ခ်စ္လို႔ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မွာေတာင္ သံဆူးႀကိဳးအထပ္ထပ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ
ေလ
FIGHTING / ဖိုက္တင္ေတြဟာ ၾကမ္းတမ္းတယ္
မူမမွန္တာေတြ အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ၀န္းက်င္
ကိုယ္ဘာလုပ္ႏိုင္လို႔လဲ
ေနေရာင္ လေရာင္ေအာက္မွာ မလႈပ္မယွက္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေျမာေနတဲ့ ငါ
စိတ္မရွိပါနဲ႔ နားဖာကေလာ္နဲ႔ ကေလာ္ထုတ္ေနရတဲ့ နားထဲက ယားယံျခင္းေအာ္သံ
အႏၱရာယ္မ်ဳိးစံုလင္နဲ႔ ဆက္ဆံရမႈ
လူဟာ အေဆာက္အအံုေတြလို ၿပိဳက်လာတယ္
အၿမဲအထက္စီးကေနပဲ မင္းၾကည့္ခ်င္ေနတုန္းပဲလား လူအုပ္စုေတြ
ေမတၱာမထားႏိုင္ျခင္းမွာ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသလဲ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမးေတြ
ငါေသသြားၿပီ
လူလုပ္စစ္ေတြဟာ ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ေဖာက္၀င္သြားတယ္
သင္တစ္ခါမက သံုးဖူးတဲ့ သင္တုန္းဓားလို အတၱေတြဟာ
ကိုယ့္အေသြးအသားေတြကို ျဖတ္ေတာက္စိတ္ႁမႊာပစ္လိုက္တယ္
ကိုယ္အခုေသၿပီဆိုတာကို ဖြဲ႕စည္းျပရင္းနဲ႔ ေသြးစြန္းကြက္ေတြ
ငါဘယ္သူလဲဆိုတာကို ငါဘယ္လိုသိႏိုင္ေတာ့မွာလဲ
အၿမဲတစ္ခုခုရဲ႕ တစ္ခုမက ေဘာင္သြင္း အေခါင္းသြင္းတာ ခံရတယ္
စိုးမင္းေအာင္
အသက္ ဘယ္ေလာက္ႏွစ္
ကဗ်ာေတြ အကတ္လိုက္ ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္
ပံုမွန္ျဖစ္လာမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္တယ္
သူ႔ရပ္ကြက္မွာ သူဟာ သူစိမ္းေပမယ့္ ကဗ်ာရပ္ကြက္မွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ပမႊားေလး
လသာမွာ တစ္ေန႔ မေဖာက္မျပန္ေတြ႔ၾကမယ္
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တလြဲလာထင္ေနၾကတာက အက္ေၾကာင္းေတြ
၁၀၉=၁၁၀=ေယာင္ေျခာက္ဆယ္=ကဗ်ာဆရာအေရၿခံဳ=စိတ္ထင္ရာေလွ်ာက္ေရး=အဆိုးျမင္၀ါဒီ အမည္နာမေတြ
တိရစၦာန္သန္းကိုက္တဲ့ ကိစၥဟာ မဆန္းဘူး
ညဟာ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ခရီးသြားတယ္
ေမွာင္ေနခ်ိန္မွာဆိုရင္ ၀ိုးတ၀ါးအရာတစ္ခုကိုလည္း ေၾကာက္စိတ္၀င္တယ္
စိတ္ဆြဲႀကိဳးခ်
အဲဒီအခိုးအေငြ႕ေတြ အျပည့္ပဲ
ဘယ္လိုအမည္ေခၚမလဲ
က်ပ္လား ေဒၚလာလား
သၾကားခဲေတြမွာဆိုရင္ အၿမဲတမ္းပုရြက္ဆိတ္တက္တယ္
ဘာညာသာရကာ ၀ိုင္းအံုတယ္
ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေဖာ္ျပထားတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို မေဖာ္ဖို႔ ျငင္းဆိုလိုစိတ္ မရွိ
လူဆိုတာဟာ ေရွ႕ဖံုး ေရွ႕အတြင္းဖံုး ေနာက္အတြင္းဖံုး ေက်ာဖံုး ဖံုးၾကေသးတယ္
သင္လႊင့္ထူဖို႔ တျခားစြန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ႀကိဳးေတြကို ရစ္ခ်ျဖတ္ခ်တတ္ေသးတယ္
ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရျခင္းထဲမွာ သိမ္ေမြ႕ႏူးည့ံတာမွ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္လို ဘြတ္ဖိနပ္ရာႀကီးလဲ
ငါကဗ်ာသမားပါ
ငါ့ကို စာသားလိုင္းေတြလို႔ သင္ျမင္ရင္ ရန္မျပဳမိဖို႔
အဲဒီစာသားေျမျပင္ကို သံခြာေတြနဲ႔ ေဆာင့္မနင္းဖို႔
ငါ " အား " လို႔ အသံေပးလိုက္မယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတိရေစမွာေတြ ေတာ္လွန္ေရးေတြ
ပိတ္ျဖဴဖံုးအုပ္လိုက္ရတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ
ဖြာရရာေတြ
ငါတစ္ေန႔ေသၿပီ
ငါေနာက္တစ္ေန႔မွာ အေခါင္းသြင္းတာ ခံလိုက္ရေအာင္
ငါေသၿပီဆိုတာကို မင္းစြတ္ေခါင္းညိတ္အတည္ျပဳခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား
စိုးမင္းေအာင္
10:40 AM 9/2/2011
-----------------------------------------------------------------------------------------
နကၡတ္ဖ်ဴ
မွားခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း ခဲဖ်က္ျဖဴျဖဴနဲ႕ပဲ ဖ်က္ေပးစမ္းပါ့….
နကၡတ္ေတြ ယူယူမလာနဲ႕…………………………….
ငါက နတ္ဘုရား ငါ့ေကာင္းကင္မွာ လူသားလက္ဖ၀ါးနဲ႔ပဲ ေတာက္စားမယ္။
ေခ်ာ္လဲမယ္ ေရာမထိုင္ဘူး….. စိတ္ကို ျပန္ဆြဲ ငါ အံခဲ ဆက္တက္မယ္……….
ဘယ္ျငမ္းဆင္ ငါ့ကို ျဖိဳမလဲ………… တစ္ကေန တစ္ဆယ္ၾကား ျပန္မထႏုိင္တိုင္း
မ႐ံႈးပါဘူးကြယ္………. ေလာကက မာယာမ်ားလိမ့္မေပါ့….
ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုတာလည္း သိရဲ႕……
နီးနီးလြန္လို႕ေ၀း ………………….. ကၽြန္ေတာ့္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္တက္ခြင့္…….
ေတေလတစ္ေကာင္ရဲ႕ အဘိဓမၼာ၊ ေတာင္ကတုံးတစ္လုံးရဲ႕ ခံစားခ်က္၊
ကမ္းေဟာင္းတစ္ခုက ေျပာတဲ့စကားသံ၊ ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြက ပင္လယ္ကို ေျပာင္းျပန္လွန္မယ္……..
စကားတစ္လုံး၊ စာတစ္မ်က္ႏွာ………… အဲ့လုိေလးမွာ ျပိဳခဲ့တဲ့လက္၊
ရပါတယ္…………. မနက္ျဖန္မွာ ေနကို ငါ့လက္နဲ႕ ဆြဲထုတ္ထြန္းေစ့မယ္….
၀တ္မႈန္…………. ငါ့ကို ေရတစ္မႈတ္၊ ကြမ္းတစ္ယာနဲ႔ ၾကိဳခ်င္လည္း ၾကိဳေပးပါ……………
ဘုန္းသန္႕ခန္႕
UN06APR11
မွားခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း ခဲဖ်က္ျဖဴျဖဴနဲ႕ပဲ ဖ်က္ေပးစမ္းပါ့….
နကၡတ္ေတြ ယူယူမလာနဲ႕…………………………….
ငါက နတ္ဘုရား ငါ့ေကာင္းကင္မွာ လူသားလက္ဖ၀ါးနဲ႔ပဲ ေတာက္စားမယ္။
ေခ်ာ္လဲမယ္ ေရာမထိုင္ဘူး….. စိတ္ကို ျပန္ဆြဲ ငါ အံခဲ ဆက္တက္မယ္……….
ဘယ္ျငမ္းဆင္ ငါ့ကို ျဖိဳမလဲ………… တစ္ကေန တစ္ဆယ္ၾကား ျပန္မထႏုိင္တိုင္း
မ႐ံႈးပါဘူးကြယ္………. ေလာကက မာယာမ်ားလိမ့္မေပါ့….
ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုတာလည္း သိရဲ႕……
နီးနီးလြန္လို႕ေ၀း ………………….. ကၽြန္ေတာ့္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္တက္ခြင့္…….
ေတေလတစ္ေကာင္ရဲ႕ အဘိဓမၼာ၊ ေတာင္ကတုံးတစ္လုံးရဲ႕ ခံစားခ်က္၊
ကမ္းေဟာင္းတစ္ခုက ေျပာတဲ့စကားသံ၊ ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြက ပင္လယ္ကို ေျပာင္းျပန္လွန္မယ္……..
စကားတစ္လုံး၊ စာတစ္မ်က္ႏွာ………… အဲ့လုိေလးမွာ ျပိဳခဲ့တဲ့လက္၊
ရပါတယ္…………. မနက္ျဖန္မွာ ေနကို ငါ့လက္နဲ႕ ဆြဲထုတ္ထြန္းေစ့မယ္….
၀တ္မႈန္…………. ငါ့ကို ေရတစ္မႈတ္၊ ကြမ္းတစ္ယာနဲ႔ ၾကိဳခ်င္လည္း ၾကိဳေပးပါ……………
ဘုန္းသန္႕ခန္႕
UN06APR11
-----------------------------------------------------------------------------------------
ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ သူ အလြတ္ မ်ားေနတယ္
မဟုတ္ဘူး။ သူ အလုပ္မ်ားေနတာ။ မဟုတ္ဘူး။
သူ မဟုတ္ဘူး။ သူပဲ ဟုတ္တယ္။ ပညာရွိဆန္ေအာင္ မပဋာေျမလူးရတာ ခက္တယ္။
ကုိယ္လုံးတီး၀တ္ျပီး ဟုိေအာက္က ခ်က္ၾကိဳးၾကီး ဆြဲထုတ္ျပသလုိ။ Performance Art လုိ ့။
ေျပာတတ္သလုိ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ ေျပာကုိ ေျပာလုိ ့ရပါတယ္။ Off course! အေမ့ ကုတင္ ျပင္ဖုိ ့ လက္သမား လုိက္ရွာေနတာ ၾကာျပီ။
လုပ္ကြက္နည္းလုိ ့ပါ။ လမ္းေပၚမွာ ထိုင္ေပါက္မိလုိ ့ပါ။ ေျပာရင္းဆုိရင္း ၂၁ရာစု ႏွလုံးသားဟာ ဖ်ာသည္မ လုံးလုံး ဆန္တယ္။
မ်က္လုံးကုိ ျပဴးႏုိင္သေလာက္ ျပဴး။ ႏွာေခါင္းကုိ ေသးေသးေလး လုပ္လုိက္။ ပါးစပ္က ပြစိပြစိ။ ျပီးရင္ တစ္ခုခုကုိ ေတြးေန။
အရမ္းလွသြားျပီ။ အလုံးၾကီးကုိ ပူးဆင့္ထားလုိက္။ အေပါစားဆန္တာ တစ္ခုက လြဲရင္။ ရတယ္ အကုန္ရတယ္။
နာရီဆုိရင္ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ေပါ့။ ဂစ္။ မ်က္လုံးထဲမွာ ေကာင္းကင္ရွိတယ္။ တိမ္ရွိတယ္။ မ်က္ဆံ က ေန။ သုိ ့ေသာ္ မည္း ေန။
ၾကီးျမတ္တဲ့ Bikini ဆုိတာ စားပြဲေတြ႕ရင္ အူယားဖားယား ေမွာက္ခ်င္တုိင္း ေျပးေမွာက္ၾကတယ္။ ကဗ်ာကို ေဆးစြဲေနျပီဗ်ာ။
အရက္ ေသာက္ထားတယ္။ ရပ္ေသာက္ထားတယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ ေသာက္ထားတယ္။ လွန္ရဲ လွန္ၾကည့္။
မီးျပတုိက္က ထီးၾကီးနဲ ့။ အဆီဖတ္ေတြ ညွစ္ထုတ္ျပေနတာ။ ငါးမန္းေတာင္ေတြလား။ ဟုိဘက္ ေတာင္(ေတာ္)ေပၚမွာ ရွိတယ္။
လာ သြားမယ္။ Surrealism ဆီ သြားမယ္။ Post Modernism ဆီသြားမယ္။ အိမ္ေလးတစ္လုံးနဲ ့ပင္လယ္။
အိတ္ေလးတစ္လုံးနဲ ့ ေမ်ာလာတယ္။ ၾကိဳက္တယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ အခြံႏႊာျပီး ေျပာင္းျပန္လုိလို ၊ ေစာက္ထိုးလုိလုိ။
ၾကည့္ခ်င္တုိင္း ျမင္ေနရတာကုိ ၾကိဳက္တယ္။ ငါးပန္းေတာင့္ တစ္ပြင့္နဲ ့တူတယ္။ အားရွိတယ္။ စားၾကည့္ကြယ္။
နဂါးပါးစပ္ထဲက ကြမ္းဇေတြးေတြ ဖြားကနဲ ဘြားကနဲ ပန္းထြက္ က်ေနတယ္။ အစြယ္ေလးခု။ ဂူတစ္ခု။
Face to Face တိမ္ေတာင္တိန္ေတာင္ေတြကို ခြဲထြက္လုိက္တယ္။ တိန္ေတာင္တိမ္ေတာင္ ျပန္ျဖစ္တယ္။
ေအာက္မွာ ဘာမွ မရွိ။ အေပၚမွာ ဘာမွ မရွိ။ လြင့္ေနတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ရယ္လုိ ့ ရွိတယ္။ အဖုံးမပါေတာ့ အရာရာ ပ်က္စီးသြားျပီ။
ေျမလူသားၾကီး။ ျမက္လူသားၾကီး။ လိပ္ျပာေတြ အစုပ္ခံ ရေတာ့မယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေနာက္ပစ္ရင္း။
ပုံျပင္ထဲက ေရႊဖရံုသီးကုိ ခင္ဗ်ားက ၾကိဳက္ေနတုန္းပဲ။ Resolution ေတြ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ က်လာတယ္။
ငန္းထီးၾကီးက ႏွင္းမုိးထဲမွာ ဂစ္တာတီးမယ္။ သစ္ကုလားအုတ္မေတြဟာ ေျခတံရွည္ေအာင္ ကၾကတယ္။
Jesus Christ ရဲ ့ Designer က ဘယ္သူလဲ။ မသိဘူးလုိ ့ေျပာရတာ၊ မ်က္ႏွာထက္ ဟုိေျပာင္ဒီေျပာင္ရတာေတြ မ်ားလွျပီ ေမာင္။
Lollipop ကို ၀တ္မႈန္ေရႊရည္ စုပ္သလုိ စုပ္ထားလုိက္ေလကြာ။ မသိျခင္းကုိ သိျခင္း အျဖစ္ ၊ အစကုိ ေလာကီဟာ အကုန္ေမ့လုိက္တယ္။
ခက္လာျပန္တယ္။ လူယဥ္ပါးဆန္ရတာ ခက္လာတယ္။ ေၾကာင္လွ်ာသီးေလးကုိ ခ်ိန္သီးေလးလုိ လႈပ္လုိက္။
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ အဲ့လုိေလး ၾကိဳက္တယ္။ ေစာက္သရမ္း ၾကိဳက္တယ္။ ခင္ဗ်ား တူမကုိ မင္းသား တင္မယ္။
ေျမဆီလႊာကုိ မပ်က္ဆီးေစနဲ ့။ ေျပာခ်င္တာက ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ထပ္ေျပာခ်င္တာ။
ရထားတစ္စီးက ပက္ၾကားအက္ေျမၾကီးကြဲေတြဆီ သြားေနတယ္။ အေပၚမွာ တန္ရာတန္ေၾကး တခ်ိဳ႕ပါလာတယ္။
ဒီေရေတြ ေနာက္က လုိက္လာေနျပီ။ ေျပးေလ ဒါေပမယ့္။ တစ္ကဒ္ျခင္္းဆီ ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ရပ္ေနရမယ္။
Action!
ဒါ LP ပဲ၊ ဒါ PLP Neo Flarf ပဲ။ ဒါ ထင္တာပဲ။ ဒါ အုိစမာဘင္လာဒင္ပဲ။ ဒါ ခုိးစားေနက် အိမ္ေဖာ္မေလးပဲ။ ဒါ အမရာေဒ၀ီပဲ။
ဒါ ျဖတ္ထုတ္ေနတာပဲ။ ဒါ ျပန္လုိက္ေကာက္ေနတာပဲ။ ဒါ မညီမွ်ေစတာပဲ။ ဒါ စတင္တာပဲ။ ဒါ ခြဲျခမ္းတာပဲ။ ဒါ အလွဴပဲ။
ဒါ ေက်ာင္းေတာ္ပဲ။ ဒါ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတာပဲ။ ဒါ ဘ၀ ၾကမ္းတာပဲ။ ဒီလုိ ၾကမ္းေအာင္ နတ္ကုိ ကဗ်ာက ကုိင္တာပဲ။
ဒီ ဒုိင္ယာေလာ့ခ္ကုိ ေျပာ။ အျပီး။ ကဗ်ာငရဲေခြးၾကီး လႊတ္ေတာ့၊ ဒါပါပဲ။
အနတၱ အေနာ္မာ
၁၈.၄.၂၀၁၁
မနက္ ၃နာရီ ၃၃ မိနစ္
-----------------------------------------------------------------------------------------
လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ဆိုင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ
ဒါေပမဲ့ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္း ခင္ဗ်ား နားရွိသေလာက္ၾကားနိုင္တယ္ ။
သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးေတြနဲ႔အတူ ။ ဆိုင္ေထာင့္မွာ ။
အျမဲတမ္းမ်က္ခြံေတြေလးေနတတ္တဲ့စားပြဲထိုးေလး (နဲ႔ ၊ ကို)
စကားလံုးေတြနဲ႔ပစ္ေပါက္ေနတတ္တဲ့ ဆိုင္ရွင္ (နဲ႔ ၊ ကို)
အၾကည့္ေတြေဒါက္ေထာက္ထားတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကေတာ္ ရွိတယ္ ။
သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးေတြနဲ႔အတူ ။ မနက္တိုင္းမနက္တိုင္း မီးခိုးေငြ႕တလူလူနဲ႔
မ်က္မွန္ၾကီးေတြ စကားသံထူထူၾကီးေတြနဲ႔ ေရာဂါထူထူၾကီးေတြ ။ စီးခ်င္းထိုးတယ္ ။
လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္ ထည့္ေဖ်ာ္လိုက္သလို အရသာက ရြံစရာခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔ ။
ဆိုင္ထဲ ။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးက တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာ။ နားေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာ ။
ေရလိုမီးလို အခုိးအေငြ႕ေတြ ထူေျပာတယ္ ။ ပန္ကာမလည္ဘူး ။ ကဗ်ာဆရာေတြရွိတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ကဗ်ာနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနတယ္ ။ လက္ဖက္ရည္အဖန္ေသာက္တယ္ ။ သီခ်င္းသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေတြနဲ႔ အတူ ။
ဆိုင္ထဲ ။ ရာသီစာ တစ္လံုးတစ္ခဲၾကီးေတြနဲ႔ လက္ေမာင္းလွဲတယ္ ။ ပရိယာယ္ၾကြယ္ၾကြယ္ သံုးတယ္ ။ စစ္တုရင္ကစားပြဲေတြနဲ႔ ။ ဆိုင္ထဲ ။
မေန႔ကဆိုတဲ့စကားထဲ ဒီေန႔ကမာၻက ကပ္တြယ္လို႔ ။ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္၀င္သင့္ေနတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြ ရွိတယ္ ။ သီခ်င္းသံမွ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားတစ္ခုအျဖစ္ကူးေျပာင္းစ ။ ကာလ ။
နားေတြ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။ ကဗ်ာဆရာ တစ္စု ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္ ။ ေခတ္ထဲ အခါထဲ အာထဲ လွ်ာထဲ ။ ေတာ္လွန္ေရးဇာတ္ကား ။
ေသနတ္သံေတြၾကား ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ မ်က္စိေနာက္စဖြယ္ ။ ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္စုန္ဆင္းလို႔ ။ ေရမစီးဘူး ။
စားပြဲထိုးေလးက မ်က္ခြံေတြကို အလဲထိုးလိုက္နိုင္တဲ့သတင္းက ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဆီမေရာက္ဘူး ။ ဆက္သြယ္မႈ အားနည္း ။ ကဗ်ာဆရာတစ္စု စစ္တိုက္ေနၾကတယ္ ။
ေျခာက္ၾကိဳးတပ္စကားသံေတြနဲ႔ ဘလက္ေကာ္ဖီေတြ ျပဳတ္က်လာတယ္ ။
အရသာကသြားတိုက္ေဆးဆန္ဆန္။ နံရံေပၚမွာ နာရီေပၚမွာ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္ ။
စကားသံထူထူၾကီးနဲ႔ မ်က္မွန္ၾကီးေတြ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးေတြ နဲ႔ ။
ကိုရင္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။ သပိတ္အနက္ေရာင္ကိုယ္စီပိုက္လို႔ ။
ဆိုင္ထဲ ။ ေျခာက္ၾကိဳးတပ္ ဘလက္ေကာ္ဖီေတြ ။ မီးခိုးေငြ႕တလူလူနဲ႔ စကားသံထူထူေတြနဲ႔ လိင္သံထူထူၾကီးေတြ ။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေတြနဲ႔ အတူ ။
နာရီထဲ လက္တံေတြက အထက္ေအာက္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ ။ အေရာင္က အညိဳေရာင္ သန္းလာတယ္ ။
ကဗ်ာဆရာတစ္စု ရုတ္ခ်ည္းဆုတ္ခြာ ။ နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုတာ WhiteBoard ထက္မွာ ။ ပန္ကာမလည္ေသးဘူး ။
စားပြဲထိုးေလးဖေယာင္းတိုင္ မီးညွိလိုက္တဲ့အသံက ခပ္တိုးတိုး ။ အင္ဂ်င္သံက်ယ္က်ယ္ ထဲမွာ မန္ခ်က္စတာယူနိုက္တက္ ။ လူတန္းစားမခြဲျခားဘူး ။
ဆိုင္ထဲ ။ ညက တိုး၀င္ျငိမ္သက္ ။ အားလံုးေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။
ဆိုင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ ။
ဒါေပမဲ့ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္း နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ခင္ဗ်ားၾကားလိုက္ရလိမ့္မယ္ ။
မင္းလုလင္
ဆိုင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ
ဒါေပမဲ့ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္း ခင္ဗ်ား နားရွိသေလာက္ၾကားနိုင္တယ္ ။
သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးေတြနဲ႔အတူ ။ ဆိုင္ေထာင့္မွာ ။
အျမဲတမ္းမ်က္ခြံေတြေလးေနတတ္တဲ့စားပြဲထိုးေလး (နဲ႔ ၊ ကို)
စကားလံုးေတြနဲ႔ပစ္ေပါက္ေနတတ္တဲ့ ဆိုင္ရွင္ (နဲ႔ ၊ ကို)
အၾကည့္ေတြေဒါက္ေထာက္ထားတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကေတာ္ ရွိတယ္ ။
သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးေတြနဲ႔အတူ ။ မနက္တိုင္းမနက္တိုင္း မီးခိုးေငြ႕တလူလူနဲ႔
မ်က္မွန္ၾကီးေတြ စကားသံထူထူၾကီးေတြနဲ႔ ေရာဂါထူထူၾကီးေတြ ။ စီးခ်င္းထိုးတယ္ ။
လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္ ထည့္ေဖ်ာ္လိုက္သလို အရသာက ရြံစရာခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔ ။
ဆိုင္ထဲ ။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးက တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာ။ နားေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာ ။
ေရလိုမီးလို အခုိးအေငြ႕ေတြ ထူေျပာတယ္ ။ ပန္ကာမလည္ဘူး ။ ကဗ်ာဆရာေတြရွိတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ကဗ်ာနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနတယ္ ။ လက္ဖက္ရည္အဖန္ေသာက္တယ္ ။ သီခ်င္းသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေတြနဲ႔ အတူ ။
ဆိုင္ထဲ ။ ရာသီစာ တစ္လံုးတစ္ခဲၾကီးေတြနဲ႔ လက္ေမာင္းလွဲတယ္ ။ ပရိယာယ္ၾကြယ္ၾကြယ္ သံုးတယ္ ။ စစ္တုရင္ကစားပြဲေတြနဲ႔ ။ ဆိုင္ထဲ ။
မေန႔ကဆိုတဲ့စကားထဲ ဒီေန႔ကမာၻက ကပ္တြယ္လို႔ ။ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္၀င္သင့္ေနတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြ ရွိတယ္ ။ သီခ်င္းသံမွ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားတစ္ခုအျဖစ္ကူးေျပာင္းစ ။ ကာလ ။
နားေတြ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။ ကဗ်ာဆရာ တစ္စု ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္ ။ ေခတ္ထဲ အခါထဲ အာထဲ လွ်ာထဲ ။ ေတာ္လွန္ေရးဇာတ္ကား ။
ေသနတ္သံေတြၾကား ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ မ်က္စိေနာက္စဖြယ္ ။ ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္စုန္ဆင္းလို႔ ။ ေရမစီးဘူး ။
စားပြဲထိုးေလးက မ်က္ခြံေတြကို အလဲထိုးလိုက္နိုင္တဲ့သတင္းက ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဆီမေရာက္ဘူး ။ ဆက္သြယ္မႈ အားနည္း ။ ကဗ်ာဆရာတစ္စု စစ္တိုက္ေနၾကတယ္ ။
ေျခာက္ၾကိဳးတပ္စကားသံေတြနဲ႔ ဘလက္ေကာ္ဖီေတြ ျပဳတ္က်လာတယ္ ။
အရသာကသြားတိုက္ေဆးဆန္ဆန္။ နံရံေပၚမွာ နာရီေပၚမွာ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္ ။
စကားသံထူထူၾကီးနဲ႔ မ်က္မွန္ၾကီးေတြ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးေတြ နဲ႔ ။
ကိုရင္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။ သပိတ္အနက္ေရာင္ကိုယ္စီပိုက္လို႔ ။
ဆိုင္ထဲ ။ ေျခာက္ၾကိဳးတပ္ ဘလက္ေကာ္ဖီေတြ ။ မီးခိုးေငြ႕တလူလူနဲ႔ စကားသံထူထူေတြနဲ႔ လိင္သံထူထူၾကီးေတြ ။ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေတြနဲ႔ အတူ ။
နာရီထဲ လက္တံေတြက အထက္ေအာက္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ ။ အေရာင္က အညိဳေရာင္ သန္းလာတယ္ ။
ကဗ်ာဆရာတစ္စု ရုတ္ခ်ည္းဆုတ္ခြာ ။ နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုတာ WhiteBoard ထက္မွာ ။ ပန္ကာမလည္ေသးဘူး ။
စားပြဲထိုးေလးဖေယာင္းတိုင္ မီးညွိလိုက္တဲ့အသံက ခပ္တိုးတိုး ။ အင္ဂ်င္သံက်ယ္က်ယ္ ထဲမွာ မန္ခ်က္စတာယူနိုက္တက္ ။ လူတန္းစားမခြဲျခားဘူး ။
ဆိုင္ထဲ ။ ညက တိုး၀င္ျငိမ္သက္ ။ အားလံုးေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားၾကတယ္ ။
ဆိုင္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ ။
ဒါေပမဲ့ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္း နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ခင္ဗ်ားၾကားလိုက္ရလိမ့္မယ္ ။
မင္းလုလင္
ဇီးရိုးဒီဂရီ နာက်င္ေထာင့္က်ဥ္း
ယံုတမ္းစကားေတြ က်ေပ်ာက္ဖူးတဲ့ေနာက္ ဘ၀က
ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ ခ်ားရဟတ္တစ္ခု အေသအခ်ာေျပာ နာက်င္မႈေတြရဲ႕
ျပယုဂ္ေတြအေၾကာင္းနားစြင့္ေနၾကတယ္ ဟန္နီ နာက်င္စရာေတြ ကုန္ျပီဆို
နာက်င္ပိုေတြ ရွိတယ္ ယံု ။ ေရခဲမရိုက္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈဟာ
ေသြးေၾကာရွည္ကီလိုမီတာတစ္သိန္းမွာ
အဆီးအတားမရွိယိုစီးလို႔ေန ဆိုးတာပါပဲ နာက်င္ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြ
ေတာက္ေလွ်ာက္ကိုယ္ေျပာေနမိေတာ့မယ္ ခ်စ္ေမတၱာကို ေျမျဖဴနဲ ့ေရးလည္း
ခပ္နက္နက္ကိုယ့္ဘက္ကိုကၽြံ၀င္လာမွာပဲ မင္းကိုျမင္လို ့ ငါမ်က္ႏွာ လႊဲမိတာ
မင္းအျပစ္ရယ္လို ့မွ မဟုတ္တာ အမွန္ကနာက်င္တံတားေပၚမွာမို႔
ေဖာက္ထြက္စရာလမ္းမရွိတာပါ အခန္႔မသင့္ရင္
ေ၀းကြာျခင္းကဟိုဘက္မွာအသင့္စိတ္နာက်င္ေစမယ့္
အရာေတြကိုေပါ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေန သိလား ထိေတြ႕စမ္းသပ္မိတိုင္း
ေအးစက္ထံုထိုင္းေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြ
စိတ္ထဲ၀ဲ၀ဲေနတဲ့လိပ္ျပာေလးေတြ ကိုယ္မေရြးခ်ယ္ခဲ့မိဘူး အရည္ေပ်ာ္စီးျပိဳလဲမယ့္
ဖေယာင္းတိုင္လို၊ တစတစအက္ကြဲေၾကမြေတာ့မယ္ ဖန္ခြက္လိုနာက်င္ထိတ္လန္႔
စိတၱဇအျဖစ္ျဖတ္သန္းရကိုယ္။
ေနာက္...ေနာက္ထပ္နာက်င္မႈေတြက ေပါက္ကြဲပစ္ဖို ့မလိုတဲ့ မီးေတာင္ေသလို
ျငိမ္သက္။ေရခဲရိုက္မလား။ ႏိုးလား။ ရက္စ္ဆိုတာမ်ိဳးလား။ ဘာလား။ မေရရာ
မေသခ်ာ။ နာက်င္ေထာင့္က်ဥ္းမွာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ရဲ႕ေရာင္ရမ္းမႈေတြကိုယ့္မွာ။
ေနေအဒီ
ယံုတမ္းစကားေတြ က်ေပ်ာက္ဖူးတဲ့ေနာက္ ဘ၀က
ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ ခ်ားရဟတ္တစ္ခု အေသအခ်ာေျပာ နာက်င္မႈေတြရဲ႕
ျပယုဂ္ေတြအေၾကာင္းနားစြင့္ေနၾကတယ္ ဟန္နီ နာက်င္စရာေတြ ကုန္ျပီဆို
နာက်င္ပိုေတြ ရွိတယ္ ယံု ။ ေရခဲမရိုက္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈဟာ
ေသြးေၾကာရွည္ကီလိုမီတာတစ္သိန္းမွာ
အဆီးအတားမရွိယိုစီးလို႔ေန ဆိုးတာပါပဲ နာက်င္ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြ
ေတာက္ေလွ်ာက္ကိုယ္ေျပာေနမိေတာ့မယ္ ခ်စ္ေမတၱာကို ေျမျဖဴနဲ ့ေရးလည္း
ခပ္နက္နက္ကိုယ့္ဘက္ကိုကၽြံ၀င္လာမွာပဲ မင္းကိုျမင္လို ့ ငါမ်က္ႏွာ လႊဲမိတာ
မင္းအျပစ္ရယ္လို ့မွ မဟုတ္တာ အမွန္ကနာက်င္တံတားေပၚမွာမို႔
ေဖာက္ထြက္စရာလမ္းမရွိတာပါ အခန္႔မသင့္ရင္
ေ၀းကြာျခင္းကဟိုဘက္မွာအသင့္စိတ္နာက်င္ေစမယ့္
အရာေတြကိုေပါ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေန သိလား ထိေတြ႕စမ္းသပ္မိတိုင္း
ေအးစက္ထံုထိုင္းေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြ
စိတ္ထဲ၀ဲ၀ဲေနတဲ့လိပ္ျပာေလးေတြ ကိုယ္မေရြးခ်ယ္ခဲ့မိဘူး အရည္ေပ်ာ္စီးျပိဳလဲမယ့္
ဖေယာင္းတိုင္လို၊ တစတစအက္ကြဲေၾကမြေတာ့မယ္ ဖန္ခြက္လိုနာက်င္ထိတ္လန္႔
စိတၱဇအျဖစ္ျဖတ္သန္းရကိုယ္။
ေနာက္...ေနာက္ထပ္နာက်င္မႈေတြက ေပါက္ကြဲပစ္ဖို ့မလိုတဲ့ မီးေတာင္ေသလို
ျငိမ္သက္။ေရခဲရိုက္မလား။ ႏိုးလား။ ရက္စ္ဆိုတာမ်ိဳးလား။ ဘာလား။ မေရရာ
မေသခ်ာ။ နာက်င္ေထာင့္က်ဥ္းမွာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ရဲ႕ေရာင္ရမ္းမႈေတြကိုယ့္မွာ။
ေနေအဒီ
-----------------------------------------------------------------------------------------
ဤတြင္သတင္းမ်ားကိုေၾကျငာလို႔ျပီးပါျပီ
အခုခ်ေရးတဲ့ကဗ်ာကို
မဂၤလာအတိတ္နမိတ္ရွိေစေၾကာင္းနဲ႔ စခဲ့တာမဟုတ္ပါ မိတ္ေဆြ။
ဒီကဗ်ာမွာ
ျမန္မာျပည္ကလႊင့္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလို
စာတန္းထိုးေတြမပါဘူး
ေရသည္ျပဇာတ္လို စကားေျပျပန္ထားျခင္းမရွိဘူး
အိႏၵိယဇာတ္ကားထဲက မင္းသားမင္းသမီးလို သီခ်င္းဆိုခန္းမပါဘူး
ေအ ကိုက္ခံထားလိုက္ရတဲ့ စကားလံုးမပါဘူး
လူကီးမီးယားေရာဂါေတြ မပါဘူး
ကြန္ဒံုးယဥ္ေက်းမႈ မပါ၀င္ဘူး
အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါး ကင္းရွင္းေၾကာင္းသက္ေသခံခ်က္ မရွိဘူး
ဒါေပမယ့္
ဒီကဗ်ာမွာ
နားမလည္ပါ နားမလည္ဘူး
နားလည္သလိုလို နားလည္သေယာင္ေယာင္ဆိုတဲ့
နားလည္ျခင္း မလည္ျခင္းကိစၥ ခပ္မ်ားမ်ားပါ၀င္တယ္
ေအာင္ေဇယ်တုသဗၺမဂၤလံ နဲ႔ အစခ်ီလိုက္ပါျပီ
ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ သစၥာေတာ္တမ္းခ်င္းမ်ား
သပြတ္အူအန္ဖတ္မ်ား
ဦးေနွာက္ေဖာက္စားျခင္းခံေနရေသာ လက္ဖ်ံရိုးမ်ား
ကမၻာျပိဳမွပြင့္မယ့္နွင္းဆီတစ္ခင္း နွင့္ ရင္ခုန္သံျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းမ်ား
ေရဆန္အလိုက္ ေမ်ာလိုက္ၾကေသာအခါ
ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးမ်ားကို ျပိဳင္တူတပ္ဆင္လိုက္ၾကပါသည္
ေနာက္တစ္ေန႔အစီအစဥ္
ျမန္မာစာတမ္းထိုးဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားဆက္လက္ျပသမည္ျဖစ္ေၾကာင္း.။ ။
အမည္မဲ့
အခုခ်ေရးတဲ့ကဗ်ာကို
မဂၤလာအတိတ္နမိတ္ရွိေစေၾကာင္းနဲ႔ စခဲ့တာမဟုတ္ပါ မိတ္ေဆြ။
ဒီကဗ်ာမွာ
ျမန္မာျပည္ကလႊင့္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလို
စာတန္းထိုးေတြမပါဘူး
ေရသည္ျပဇာတ္လို စကားေျပျပန္ထားျခင္းမရွိဘူး
အိႏၵိယဇာတ္ကားထဲက မင္းသားမင္းသမီးလို သီခ်င္းဆိုခန္းမပါဘူး
ေအ ကိုက္ခံထားလိုက္ရတဲ့ စကားလံုးမပါဘူး
လူကီးမီးယားေရာဂါေတြ မပါဘူး
ကြန္ဒံုးယဥ္ေက်းမႈ မပါ၀င္ဘူး
အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါး ကင္းရွင္းေၾကာင္းသက္ေသခံခ်က္ မရွိဘူး
ဒါေပမယ့္
ဒီကဗ်ာမွာ
နားမလည္ပါ နားမလည္ဘူး
နားလည္သလိုလို နားလည္သေယာင္ေယာင္ဆိုတဲ့
နားလည္ျခင္း မလည္ျခင္းကိစၥ ခပ္မ်ားမ်ားပါ၀င္တယ္
ေအာင္ေဇယ်တုသဗၺမဂၤလံ နဲ႔ အစခ်ီလိုက္ပါျပီ
ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ သစၥာေတာ္တမ္းခ်င္းမ်ား
သပြတ္အူအန္ဖတ္မ်ား
ဦးေနွာက္ေဖာက္စားျခင္းခံေနရေသာ လက္ဖ်ံရိုးမ်ား
ကမၻာျပိဳမွပြင့္မယ့္နွင္းဆီတစ္ခင္း နွင့္ ရင္ခုန္သံျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းမ်ား
ေရဆန္အလိုက္ ေမ်ာလိုက္ၾကေသာအခါ
ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးမ်ားကို ျပိဳင္တူတပ္ဆင္လိုက္ၾကပါသည္
ေနာက္တစ္ေန႔အစီအစဥ္
ျမန္မာစာတမ္းထိုးဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားဆက္လက္ျပသမည္ျဖစ္ေၾကာင္း.။ ။
အမည္မဲ့
-----------------------------------------------------------------------------------------
သူမက ေမ့ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္လို႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္တည္း မိုးသည္းထဲ ။
တစ္ကိုယ္တည္း အလြမ္းဟာ ကပ္ပါးေကာင္ပဲ ။
အခြံမာသစ္သီးမ်ားအား တစ္စစီ ခ်ိဳး ဖဲ့ ကိုက္ ၀ါး ။
နံရံအျပည့္ အေမ့ခံညေနေတြကို တိပ္နဲ႔ ကပ္လို႔ ။
အထီးက်န္မီးသီးေတြ ထြန္းညွိျပီး
ငါ့မွာ ခန္းလံုးျပည့္ ေမွာင္မိုက္ေနရ ။
ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္မ်ားဆီမွာ ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြမ်ား ပြင့္ခဲ့ေလသလား ။
ညေန ၆ နာရီ ေကာင္းကင္ ၊ မိုးစဲကာစ မနက္ခင္း ။
တိတ္တိတ္ေလးရြာေနတဲ့မိုးထဲမွာ
အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ က်ကြဲခဲ့တဲ့ ဖန္ခြက္ေလးက ယူၾကံဳးမရ ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တေစၦတစ္ေကာင္လို တိတ္ဆိတ္လို႔ ။
ျပတင္းေပါက္မွန္ေပၚ စီးဆင္းလာတဲ့
အက္ကြဲေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကို ေငးေမာရင္း ။
႐ူးသြပ္ခဲ့ဖူး ၊ မိုက္မဲခဲ့ဖူး ၊ ႐ိုးသားခဲ့ဖူး ။
သူမသာ ငိုမယ္ဆိုရင္ မ်က္ရည္အစား ေရခဲေတြမ်ား ထြက္က်လာမလား ။
သိပၸံနည္းက် အေရျပားနဲ႔ အလြမ္းနဲ႔ ေမ့ေဆးနဲ႔ ေနသားတက် အလားဂ်စ္ ။
သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္က သူမ ရွိရာအရပ္ကိုပဲ အျမဲညႊန္ျပတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက သူမ နားေထာင္ျပီးသား သီခ်င္း ။
ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းကို ေရာက္ဖို႔ ေျခလွမ္း ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ ။
ေလွ်ာက္ေနဆဲပဲ ။
ျပည္လမ္း ၊ ခေရပင္တန္းေအာက္ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလြမ္းဟာ တစ္ကိုယ္တည္း ေျဖမဆည္ႏိုင္ ။
ခြဲခြာျခင္းဟာ အရာရာလို႔ ။
သူမက မသိလို႔ ၊ ေမ့ လို႔ ။
ဟုတ္ကဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပါ ။
ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နဲ႔ပါ ။
မိုးေတြ ဖြဲဖြဲေလး ရြာေနတုန္းပါ ။
တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ အလြမ္းကို
လက္သီးထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ လို႔ ။
မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနလို႔
ကင္မရာကို လက္နဲ႔ ကြယ္လိုက္တယ္ ။
ပန္ကာလည္သံ တ၀ီ၀ီမွာ မေန႔ကထိပင္လယ္ဟာ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ။
လမ္းမေပၚ က်ကြဲေနတဲ့ သည္းသည္းမည္းမည္း မိုးထဲ ။
ဧဒီ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အက္ေဆး
မကြ်တ္တရား ဥပဒါန္
ကြ်န္ေတာ္ ့ထံ တြင္ ''မႏွင္းျဖဴ'' ဟုေခၚေသာ '' မိမြန္'' ဆုိသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
အတိတ္တစ္ခ်ဳိ႕က အိပ္မက္ဆုိလွ်င္ ထုိညတစ္ညလုံး ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မရခဲ့သည္မွာအမွန္ျဖစ္သည္။
ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေရာေႏွာေသာဗြက္၌ အလြမ္းတုိ႔သာ အုိင္ထြန္းခဲ့၏ ။
ပန္းတစ္ပြင့္၏ထြက္သက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ လက္ထပ္ခဲ့ရျခင္းသည္ ၊
ရွိပါေစေတာ့ေလ........ အသက္ရွဴသံက်ယ္လုိ ့ သက္ျပင္းရွည္တာပဲ ။
အခန္းနံရံမွ ဓာတ္ပုံေဟာင္းတစ္ခ်ဳိ႕သည္ ပင့္ကူမွ်င္မ်ားၾကား ေပ်ာ္ပါးေနၾကသည္ ။
ရင္ဘတ္ထဲမွ ဒဏ္ရာေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ႕သည္ သံေယာဇဥ္မွ်င္မ်ားၾကား တခမ္းတနား ။
အခ်စ္ဆုိတာ........သူမ ၊ ကြ်န္ေတာ္ ့ကုိ ပစ္သြားျပီးေနာက္ အခု သူမ ေရာက္ရွိေနတဲ ့ေနရာေလးေပါ့ ။
ေႏြ မုိး ေဆာင္း မွာ ႏွစ္ကုိယ္တူ ရႊင္လန္းႏုိင္ပါေစ ၊ မႏွင္းျဖဴ ေမးေစ့ေပၚ က မွဲ ့ေလးဟာ ရႊင္ျမဴးစရာ
ပြင့္ခ်ပ္ေလးတစ္ခုေပါ့ ။လည္ပတ္ခဲ့ေသာ နာရီလက္တံမ်ားအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားသာ ဓာတ္ခဲ အားကုန္ျပီး
က်န္ရစ္ခဲ့သည္ ။ အဲဒီ အထီးက်န္မႈေတြဟာ သိပ္လွတယ္ လုိ ့ေျပာေသာ သူမရဲ႕စကားကုိ ကြ်န္ေတာ္ အခ်စ္လုိ ့
ျပတ္သားစြာယုံၾကည္ပစ္လုိက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ေတြကုိ သူမနားမလည္ခဲ့ေသာ္လည္း ၊
သူမ၏ ရဲ၀ံ့ျပတ္သားမႈကုိ ကြ်န္ေတာ္ ဦးညြတ္ခဲ့ပါသည္ ။
လြတ္ေျမာက္သြားျပီ ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္၏ စိတ္မ်ားကုိ သူမ၏ေလွာင္အိမ္ထဲမွာပဲ ထားရစ္ခဲ့သည္ ။
မငုိမိဖုိ ့အတြက္ မ်က္ရည္ခမ္းေအာင္ က်င့္ခဲ့သည္ ။ အနာေဟာင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ျပန္ဆြၾကည့္ေတာ့ မနာက်င္ေပမယ့္
အရာထင္တုန္းပင္ျဖစ္သည္ ။ မႏွင္းျဖဴ၏ ထားခဲ့ျခင္းမ်ားေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသား ေကာက္ေကာက္ပါသြားခဲ့သည္ ။
ပုံျပင္မ်ားႏွင့္ ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ေသာ ညမ်ားသည္ ယခုအခါ ၾကယ္ေရာင္မ်ားမလင္းေတာ့ ။
သူမ၏ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေလးမ်ားသည္ ယခုအခါ မည္သုိ ့ရွိေနမည္မသိ ။
သူမ၏ ေမးေစ့ေပၚက မွဲ ့ေလးသည္ ယခုအခါ မည္သည့္ရနံ ့ ေမႊးပ်ံ႕ေနမည္မသိ ။
ရွင္သန္ျခင္းဆုိေသာ အကၡရာအား သူမက စာလုံးေပါင္း သင္ေပးခဲ့သည္ ။
သတ္ပုံမွားခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ ကံၾကမၼာ၏ မွင္နီ တားျခင္းကုိ ခံခဲ့ ရသည္ ။
ေႏြဦးရာသီ၏ ပန္းခ်ီသည္ သူမျဖစ္ျပီး ၊ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္၏ မ်က္ရည္ျဖစ္သည္ ။
တိတ္ဆိတ္ေသာ အသံမ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ တီးခတ္ျပာႏွမ္းေနမိသည္ ။
ေျမာက္ျပန္ေလမ်ားတုိက္ခတ္ေနတုန္း ၊ အခန္းက်ဥ္းထဲ အလင္းမဲ့ေနတုန္း ၊
ပြင့္ခ်ပ္မ်ားေနေလာင္ခံရေနတုန္း ၊ ဖုန္းျမည္သံ တစ္ခု ၾကားေနတုန္း ၊
အိပ္မက္မ်ား အဖ်ားတက္ေနတုန္း ၊ ကြ်န္ေတာ္ သူမ နာမည္ကုိ ငတ္မြတ္စြာ ျမဳိခ်မိသည္ ။
'' ငါ့ တေယာထုိးသံေတြ မီးေလာင္ေနမွ ဘာကိစၥ ေရာမျမိဳ႕ကုိ ေငးၾကည့္ေနရတာ လဲ ၊ မိမြန္ ''
၀ရန္တာေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွ ငွက္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ထက္ ပုိမုိလြတ္လပ္လွသည္ ။
ထုိစဥ္ကေတာ့ သူမသည္ ဗုဒၶဟူးေန ့၏ မနက္ခင္းေတးသံသာ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။
ျမင္ေယာင္ခဲ့ဖူးေသာ အသံတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ဖုန္းလုိင္းထဲတြင္ စိမ္းလန္းေနၾက၏။ နည္းနည္းျဖစ္ျပီး
မ်ားမ်ားပ်က္ျခင္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ပုခုံးထက္တြင္ တစ္ရစ္ ျပီး တစ္ရစ္ တုိးလွ်က္ ရွိသည္ ။
ဗုဒၶဟူးမေလး၏ ဖုန္းျမည္သံသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဥၾသငွက္၏ ဆင္ဖုိနီျဖစ္ျပီး တစ္ခ်ဳ္ိ႕တစ္ေလတြင္ေတာ့
န၀မေျမာက္ ငရဲဘုံ ျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူမၾကား ရြက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္မ်ားသည္ ဗုဒၶဟူးေန႔မ်ားသာ ျဖစ္၏ ။
ျပန္စရာမရွိေသာ မ်က္ရည္မ်ားအတြက္ သာဓုေခၚေပးပါ မိတ္ေဆြ ။
မိမြန္၏ '' သြားေတာ့ မယ္ေနာ္ '' ဆုိေသာ စကားသံမ်ားေနာက္တြင္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္ ။
ေနာက္တစ္ေန ့ အစီအစဥ္မ်ားတြင္ သူမ၏နာမည္မွာ ဗုဒၶဟူးေန႔မ်ားအေၾကာင္း ဟု အမည္တြင္၏ ။
ထုိ ည ၌ လမင္းသည္ သူမ၏ အတၳဳပၸတၱိ ျဖစ္သည္ ။
စႏႈိး၀ိႈက္ ႏွင့္ ရုိမီယုိမွာ ဇာတ္ပုိ ့မ်ားျဖစ္ ျပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မိမြန္သည္ ဇာတ္ေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ထုိ႔ထက္ပုိလုိ ့ဆုိလွ်င္ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ စၾက၀ဠာျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ဒဏ္ရာမ်ားသည္ ေနမ၀င္အင္ပါယာ ျဖစ္၏ ။
ပုံျပင္ဟုေျပာေသာ သူမ အေၾကာင္းအရာမ်ားအားလုံးသည္ အနာဂတ္ျဖစ္သည္ ။
ေမးေစ့ေပၚက မွဲ႔ေလး၏ အဓိပၸာယ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္၏ မဆုတ္ျဖဲရေသးေသာ ရက္စြဲမ်ားျဖစ္သည္ ။
ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ၾကြက္တစ္ေကာင္၏ ရွင္သန္မႈအေၾကာင္း သူမ မသိရွာေပ။
ထုိသုိ႔ျဖင့္ အစြဲအလန္းဆုိသည္မွာ မကြ်တ္တရားတုိ႔၏ ကင္းရာကုန္ေၾကာင္း ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူမိပါသည္ ။
ငဂ်ဴလုိင္
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မုတ္သံုရာသီ အကြာအေ၀းမည္မွ်
ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ မင္းသမီးနဲ႔ေပါင္းရပါေစလို႔ ဆုေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္လိုက္မဟုတ္ခဲ့လို႔ေပါ့ မၾကည္ျပာ။ မၾကည္ျပာႏႈတ္ထြက္စကားကိုမွ
ေသစာရွင္စာေလာက္ တတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ မၾကည္ျပာေရာက္ရာအရပ္မွာ
ေပ်ာ္ပါေစဆိုတာက လြဲရင္ ဘာဆို ဘာမွဆုမေတာင္းျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုပဲမၾကည္ျပာ ရန္ကုန္သား
ပိုက္ဆံ၂၀၀တန္တစ္ရြက္နဲ႔ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ သိပ္မခမ္းနားတဲ့ လူ႔အတန္းအစားေကာင္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသံေလးေတာင္မွ မသနားဖူးတဲ့ မၾကည္ျပာ နာမည္ကို အသည္းမွာ ေဆးမင္ထိုးဖို႔
ၾကိတ္ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ။ အဖ်ားအနာ ကင္းပါေစ မိုးသံေလသံကင္းပါေစ ။
မၾကည္ျပာတစ္ေယာက္ အားေပးတဲ့ မန္ယူအသင္း ဖလားရပါေစေပါ့ ။ ေခၽြးနံ႔ေလးက အစ
ခ်စ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္ဆိုတာ မၾကည္ျပာ ဘယ္သိခဲ့ပါ့မလဲ ။ အရာအားလံုးက မေန႔တေန႔က မုိးရာသီလို
အားလံုးစီးဆင္းသြားခဲ့တာပဲ ။ ရန္ကုန္မိုးရြာတိုင္း မၾကည္ျပာ အိပ္မက္ေလးေတြ ခ်ိဳပါေစလို႔ အေမာတေကာ
ဆုေတာင္းမိတယ္။ မၾကည္ျပာ အရိပ္ေလးနဲ႔ မလြတ္ခဲ့တဲ့ ၾကည္ျပာေရာင္ထီးေလးကိုလြမ္းမယ္။
မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္တယ္ မ်က္ရည္ေတြ တစ္စက္ခ်င္းက်မယ္။ ဒါအေပ်ာ္ၾကိဳက္ လူငယ္႐ုပ္ရွင္တစ္ကားမွ
မဟုတ္ခဲ့တာပဲ။ မၾကည္ျပာ ပံုေလးေထာင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြမွာ မိုးမိေနတဲ့ မ်က္ရည္အပိုင္းေလးေတြရွိတယ္ ။
မၾကည္ျပာ အေၾကာင္းမက္ထားတဲ့ *မိုးေရစက္လက္အိပ္မက္ေတြ* ရွိတယ္ ။ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္မျပဖို႔ ၾကိဳးစားထားတဲ့
စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္ ။ သူတို႔ဘ၀ နဲ႔ သူတို႔ ကံသာရွိပါေစေတာ့ မၾကည္ျပာ ။ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပကၡဒိန္မွာ
ရက္ရာဇာေတြခ်ည္းဆို သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။ မၾကည္ျပာ ရွိရာေနာက္ လမ္းေဖာက္ျပီးလိုက္ခဲ့ဖို႔ ၊
ဒါမွမဟုတ္ မိုးေရစို အိပ္မက္ေတြကို မၾကည္ျပာ ရွိရာအေရာက္ တင္ေခၚလာခဲ့ဖို႔ ၊ မၾကည္ျပာစိတ္နဲ႔ ကံကိုမကုန္ခ်င္ေသးေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ ဆႏၵေတြ ရန္ကုန္မိုးေရေတြထဲ ခဏ ခဏ သြန္ခ်ေနရတာေပါ့ မၾကည္ျပာရယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေႏြရာသီက
ေခါင္လြန္းပါတယ္ ။ေန႔နဲ႔ည သိပ္မကြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြျပဳတ္က်သြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့တယ္။
ဘယ္ကမၻာတိုင္ေအာင္ ရြက္လႊင့္ရဦးမလဲ မၾကည္ျပာ ။ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီေအာက္ မၾကည္ျပာအေၾကာင္း ရႊဲရႊဲစိုေအာင္လြမ္းတယ္ ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မိုးမိဖို႔ မတန္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါပဲ မၾကည္ျပာ ။ ကၽြန္ေတာ့အရိပ္တစ္ျခမ္းကို ျမင္တိုင္း မၾကည္ျပာယူသြားတဲ့
ထီးေလးတစ္ျခမ္းကိုလြမ္းတယ္ ။ ဘယ္ဘက္ကို ေနေရာင္ သိပ္ထိုးလြန္းေနျပီ။ ရင္ပူတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာ ထင္ပါရဲ႕ ။
ကၽြန္ေတာ့္ညေတြက ညဆန္လြန္းတယ္ ။ အိပ္မရေအာင္ လာလာေျခာက္တယ္ ၊ သူတို႔ အေမွာင္က သိပ္လွလြန္းတာေပါ့ မၾကည္ျပာ ။
မၾကည္ျပာ ပါတဲ့ အိပ္မက္ဆို သိပ္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းခဲ့တာေပါ့ ။ ဘယ္အိပ္မက္မွာမ်ား မၾကည္ျပာ အျပံဳးေတြ အိပ္ေနခဲ့သလဲ ။
မၾကည္ျပာကို အိပ္မက္ထဲမွာပဲ ေတြ႕ခြင့္ရတာဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြကို သိပ္မုန္းလာတယ္။ မၾကည္ျပာကို ရွာေတြ႕ဖို႔
အလင္းေရာင္ေတြၾကားမွာဆို သိပ္ခက္ခဲတယ္ေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းမ်ား ဆန္တတ္သလား ။ မၾကည္ျပာအတြက္
အလြမ္းေတြကို အကုန္ပိုင္ခ်င္ေနခဲ့တာေလ ။ အျပစ္ေတာ့ မဆိုနဲ႔ မၾကည္ျပာ။ ကၽြန္ေတာ္က အေတြးလည္းေခါင္တယ္။
မိုးမိဖို႔အတြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထီးတစ္လက္ျဖစ္သြားရျပီေပါ့။ မၾကည္ျပာ မၾကင္နာခဲ့တာလား ။ ကၽြန္ေတာ္မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး ။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာေရာင္ ထီးေလးေအာက္ အလံုပိတ္ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အိပ္လိုက္မယ္ေလ။
ရုပ္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႔ လြမ္းျပလို႔မရတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္းလည္း ကိုယ္မပါခ်င္ေတာ့ဘူး မၾကည္ျပာ ။
ဒါနဲ႔ ေနေကာင္းပါစ မၾကည္ျပာ ။ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကင္းရာအရပ္မွာ မၾကည္ျပာေနေပ်ာ္ပါစ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မိုးမိဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္ မိုးစိုဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္နဲ႔ပဲ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔ေကာင္းတုန္းပဲ မၾကည္ျပာ ။ ဘယ္ကမာၻတိုင္ေအာင္ေ၀းၾကရဦးမလဲ ။
ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေအာင္ေ၀းၾကမလဲ ။ ဘယ္ေခတ္မွာ မိုးေတြ ပိုရြာေနမလဲ ေတြးေနမိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အလယ္ေခတ္ကို
သတ္ပံုအမွားေတြနဲ႔ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္ျဖတ္လိုက္ျပီ ။ လက္သည္းရွည္ ေတြျဖတ္လိုက္ျပီ ။
သံေယာဇဥ္တခ်ိဳ႕ျဖတ္လိုက္ျပီ ။ မၾကည္ျပာအေၾကာင္း အတိတ္ေဟာင္းေတြကလြဲရင္ေပါ့ ။ မၾကည္ျပာ အၾကိဳက္လိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ့္
အရာရာအဆင္ေျပပါတယ္ ။ မၾကည္ျပာနင္းထြက္သြားတဲ့ မိုးေရကြက္ေလး မ်က္ရည္ေတြစို ေနခဲ့တာကလြဲရင္ေပါ့ ။ ဒီလိုပါပဲမၾကည္ျပာရယ္
ေနတတ္ထိုင္တတ္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း အိပ္မက္ေတြ ရသလိုမက္ေနမိတာပါပဲ။ ေႏြေျပာင္းတယ္ ေဆာင္းေျပာင္းတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ မိုးမိေနတုန္းပါပဲ မၾကည္ျပာ ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ လြမ္းတယ္ ။ မၾကည္ျပာကို တင္ေခၚသြားဖို႔
စကၠဴစြန္ေလးအေၾကာင္းရယ္ အိပ္မက္ေတြ တစ္ပတ္ျပီးတစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္ေနမိတယ္ဆိုတာ ရယ္ေပါ့ ။
ေမာင္မိုးခ်ိဳ
*ဧဒီ၏ ကဗ်ာစာသား
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဟာသ / သေရာ္စာ
အိုဘားမား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ျခင္း
(၁)
အိုဘားမားသည္ ၎ေနထိုင္သမႈျပဳရာ ထံုးျဖဴသုတ္ထားသည့္
အိမ္ေဟာင္းၾကီးေရွ႕တြင္ “အိုတီး-(O-Tea)”အမည္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုကို
ဖြင့္လွစ္လိုက္သည္။ အဆိုပါ အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္အား
သူ၏မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္တြန္း လံႈ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္
ဖြင့္လွစ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
(၂)
ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာဟူသည့္ လူညိဳမ်ားေနထိုင္ရာ
အေရွ႔ပိုင္းရြာငယ္ေလးတစ္ခုတြင္ “လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈ”ဆိုေသာ
ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ အေတာ္အတန္ၾကီးမားထြန္းကားလွ်က္ရွိေလသည္။
ယင္းရြာငယ္ေလးရွိ ရြာသူရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နာရီ၊ စကၠန္႔၊
မိနစ္မ်ားစြာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားထဲတြင္ တမ္းတမ္းစြဲစြဲ
ျပြတ္ျပြတ္သိပ္သိပ္ အခ်ိန္ေပးထိုင္တတ္ၾကေၾကာင္း သတင္းမ်ားၾကားရစဥ္က
အိုဘားမားၾကီးတစ္ေယာက္ အံ့အားၾကီးစြာျဖစ္ရေလ၏။
“အခ်ိန္သည္ေငြ”ဟူ၍ သူတို႔အေနာက္ပိုင္းရြာသားမ်ား အားသြန္ခြန္စိုက္
ၾကိဳးစားလႈပ္ရွား၍ ေငြရရွိေအာင္ အခ်ိန္ကိုေပးဆပ္ေနၾကရသည့္ ကာလတြင္
ျမန္မာလူညိဳမ်ားမွာကား ေငြမ်ားပစ္ေပး၍ပင္ အခ်ိန္ကို
၀ယ္ယူစည္းစိမ္ယစ္ေနၾကပါတကားဟု အထင္ၾကီးေလးစားစိတ္လည္း
အံ့ဘနန္းျဖစ္ေပၚရေခ်သည္။
ျမန္မာရြာသို႔ အလည္အပတ္ အပ်င္းေျပအေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖူးၾကေသာ
သူ၏မိတ္ေဆြၾကီးမ်ားကလည္း ျမန္မာ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို
မစားရ၀ခမန္း ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေလ့ရွိၾကသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဟူသည့္အရာအား
အိုဘားမားၾကီး စတင္စိတ္၀င္စားခဲ့ရေလေတာ့သည္။
“ဒီလိုဗ်ာ... အဲဒီက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြဆိုတာ... က်ဳပ္တို႔ဆီမွာရွိတဲ့
ကေဖးဆိုင္ေတြလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာလို ေသာက္စရာရွိတာတစ္ခြက္ေသာက္၊
ေျပာစရာရွိတာထိုင္ေျပာျပီး ျပန္သြားၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္ေပဘူး အိုၾကီးရဲ႕။
သူတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္၊ အဲ...
သံုးခြက္လည္းထိုင္ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ ျပီးရင္
ေရေႏြးတစ္အိုးျပီးတစ္အိုးေသာက္ျပီး တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း စပ္မိစပ္ရာ
ကြိစိကြစေတြကိုခ်ည္း အခ်ိန္ေပးထိုင္ေျပာၾကရတာကိုးဗ်။ ဆိုင္ရွင္ေတြကလည္း
ၾကိဳက္သေလာက္ထိုင္ ဘာမွမေျပာတဲ့အျပင္ သီခ်င္းေလး၊ ဗီဒီယိုေလး၊
ေဘာပြဲေလးေတြပါ ျပေပးထားေသးတာဗ်ဳိ႕...
က်ဳပ္ေတာ့အဲဒီျမင္ကြင္းေတြၾကည့္ျပီး
လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္လွခ်ည္ၾကရဲ႕တကားလို႔ေတာင္ စိတ္ထဲကေတြးမိေသးတယ္” ဟု
ရြာေပါင္းစံုမွျပႆနာမ်ားကို ဒိုင္ခံရွင္းလင္းေပးေနရသည့္
ေတာင္ကိုရီးယားရြာသားၾကီး ကုလဘန္ကီမြန္းၾကီးက
သူျမန္မာရြာကိုအလည္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ျမင္ကြင္းကို ေျပာျပခဲ့ဖူးရာ
အိုဘားမားၾကီး ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းကေလးျဖင့္ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးေလသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ယူအက္စ္ေအ ရြာလူၾကီး အိုဘားမားတစ္ေယာက္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဟိုေမးဒီျမန္းျဖင့္
ေလ့လာရေလသည္။
(၃)
သူ႔ရြာကိုေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာရြာသားမ်ား၏ ရွင္းျပခ်က္တို႔အျပင္
ျမန္မာရြာဆီသို႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖူးကုန္ၾကေသာ ကုလအဖြဲ႕မွေရာင္းရင္းမ်ား၊
သူ႔တပည့္ေက်ာ္မ်ား၏ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာရေတာ့သည္။
သူ႔မေဟသီ မီလ္ရွဲအိုဘားမားကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ပါက
ကုန္က်မည့္စရိတ္ႏွင့္ ျပန္ရမည့္အျမတ္ေငြတို႔ကို
မည္သို႔မည္ပံုတြက္ခ်က္လိုက္သည္မသိ။ စာရင္းေပါင္းေသာ္ အိုဘားမား၏
ရြာလူၾကီး၀င္ေငြ၊ အတၳဳပတၱိစာအုပ္မ်ားေရာင္းရေငြ၊
ေအာက္ဆိုက္ရေငြတို႔ထက္ပင္ ဖြတ္ကလိကဒဂၤါးေပါင္း
ဘီလီယံသန္းႏွင့္ခ်ီထြက္ေပၚလာ၍ ၀မ္းသာအားရပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္ေရး
မဟာစီမံကိန္းၾကီးကို အျမန္ဆံုးအေကာင္အထည္ေဖာ္ပါရန္ အိုဘားမားၾကီးအား
ႏွစ္ကိုယ္ၾကားတစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ထို႔အျပင္ မၾကာေသးမီကေလးကပင္ ျမန္မာရြာသို႔ အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ေသာ
သူ႔ျပိဳင္ဖက္ရဲေဘာ္ၾကီး ဘုရားဒကာဂၽြန္မက္ကိန္းက “မင္း ဒီရြာကို
ရြာလူၾကီးအျဖစ္တာ၀န္ယူေနျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေတာင္
ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မဖြင့္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ
ေခြးျဖစ္မယ့္ကိန္းျမင္ေနသကြယ့္” ဟုအဓိပၸာယ္ရသည့္ စကားလံုးၾကီးမ်ားျဖင့္
အိမ္ေရွ႕မွလွမ္းေအာ္သြားေသးတာမို႔ အိုဘားမားတစ္ေယာက္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္ေရးစီမံကိန္းကို စိတ္ဒံုးဒံုးခ်
ဆံုးျဖတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါေတာ့၏။
တဆက္တည္းမွာပင္ ျမန္မာ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို
ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္သတင္းမီဒီယာၾကီးမ်ားက စာျဖင့္တဖံု၊ ရုပ္သံျဖင့္တစ္မ်ဳိး
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေဖာ္ျပလာၾကတာေၾကာင့္ သူ႔ရြာၾကီးရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုး၀င္ကာ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကေလသည္။ သတင္းမ်ားတြင္လည္း
ျမန္မာ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အေၾကာင္း၊ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို
ဓာတ္ပံုမ်ားေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင့္ ျမန္မာရြာသို႔
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သြားေရာက္ရိုက္ကူးတင္ဆက္ေဖာ္ျပလာၾကသည္။
ရြာသူရြာသားတခ်ဳိ႕ကလည္း
ရြံ႕ပုပ္ေရာင္လက္ဖက္ရည္ခြက္ပံုမ်ားကိုေရးဆြဲထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား၊
ဗီႏိုင္းမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ကာ သူေနထိုင္ရာ
ထံုးျဖဴသုတ္အိမ္ေဟာင္းၾကီးတစ္၀ိုက္ စီတန္းလွည့္လည္ရင္း “We Can Change”၊
“We Can Change” ၊ “We Can Change”၊ ဟူ၍ အားတိုင္းယားတိုင္း
လာလာေအာ္ဟစ္ေနၾကေလသည္။
“လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္၊ စားပြဲနဲ႔ ခံုပုေလးေတြလိုပါမယ္။
လက္ဖက္ရည္ခြက္ေသးေသးေလးေတြလိုပါမယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးနဲ႔
ေရေႏြးပန္းကန္လံုးေတြလိုပါမယ္။ ႏို႔ဆီႏို႔စိမ္း၊
လက္ဖက္ေျခာက္စသျဖင့္လိုအပ္ပါမယ္။ လူအေနနဲ႔ အေဖ်ာ္ဆရာ၊ အေၾကာ္ဆရာနဲ႔
စားပြဲထိုးကေလးေတြလိုအပ္ပါမယ္။ ေဆးလိပ္ကိုလည္း
တစ္လိပ္ခ်င္းေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ရပါမယ္။ သီခ်င္းဖြင့္ရပါမယ္။
ေဘာပြဲျပရပါမယ္။ ရွယ္ဆိုရင္ဇြန္းတပ္ေပးျပီး ရိုးရိုးဆိုရင္
ဇြန္းမထည့္ရပါဘူး။ ပလိန္းလို႔ေျပာရင္
ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ကိုေရေႏြးနဲ႔ခ်ေပးရပါမယ္.................. ” စသည့္
အစီရင္ခံစာအျပည့္အစံုတစ္ခုအား ျမန္မာရြာတြင္ေနထိုင္သည့္
သံတိုသံစေရာင္းသူတပည့္ေက်ာ္တစ္ဦးက လွမ္းပို႔ေပးလိုက္ေသာအခါ
လိုအပ္ေသာပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းစုေဆာင္းလိုက္ျခင္းအားျဖင့္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားျပီျဖစ္သည္။
သူ၏ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးမွ လက္ေအာက္လူၾကီးမ်ားကလည္း ဤကဲ့သို႔
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာသည္
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခံၾကေတာ့မည္ျဖစ္ရာ
ကၽြႏု္ပ္တို႔ရြာၾကီးတြင္ျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိသည့္
အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာၾကီးအားအလိုလိုေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊
ပင္စင္စားအဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးမ်ားကလည္း
လုပ္စရာမရွိတိုင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္ေနေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္
ပင္စင္လစာျပႆနာမ်ားကိုလည္း အလိုလိုေမ့ေလ်ာ့သြားၾကလိမ့္မည္ျဖစ္ပါ
ေၾကာင္းျဖင့္ အဖက္ဖက္မွ၀ိုင္း၀န္း၍ အခၽြန္ျဖင့္မ ၾကေလကုန္၏။
ထိုသို႔ျဖင့္...... ထိုသုိ႔ျဖင့္
“အိုတီး” ဟု အမည္သမုတ္သည့္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္မွာ
ယူအက္စ္ေအဆိုသည့္ရြာၾကီးရွိ ထံုးျဖဴသုတ္ထားေသာအိမ္ေဟာင္းၾကီးေရွ႕တြင္
ေအာင္ျမင္စြာေပၚထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
(၄)
အဆိုပါ အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ပြဲသို႔ ေက်းရြာအသီးသီးမွ
ရပ္ရြာေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကျပီး
ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးကိုယ္တိုင္
ဖဲၾကိဳးျဖတ္စက္ခလုတ္ႏွိပ္ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ မီဒီယာမ်ားတြင္
အေအာင္ျမင္ဆံုး ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲတစ္ခုအျဖစ္ ေ၀ေ၀ဆာဆာေဖာ္ျပပါရွိလာေလ၏။
ဆိုင္ဖြင့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တည္ခင္းဧည့္ခံေသာ
ပထမဆံုးလက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္ေသာ အဂၤလန္ေက်းရြာလူၾကီး
အမ်ဳိးသမီးၾကီး ၀ိတိုရိယအဲလိဇဘက္ပင္လွ်င္
အရသာထူးကဲေသာလက္ဖက္ရည္ခ်ိဳဆိမ့္ေၾကာင့္ အင္တန္ႏွစ္ျခိဳက္စြာျဖင့္
“အိုး... ဂြတ္... အိုး..အိုး..ဂြတ္” ဟူ၍
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျမည္ေၾကြးမိေလ၏။ ယူအက္စ္ေအရြာသားအေပါင္းတို႔မွာကားမူ
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာအားေပးလိုက္ၾကသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာပင္မရွိျပီ။
ဆိုင္ဖြင့္သည့္ေန႔မွာပင္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပါင္း
တစ္သန္းေက်ာ္ေရာင္းခ်လိုက္ရေလရာ ေကာင္တာေနာက္မွာထိုင္၍ ပိုက္ဆံသိမ္းေနေသာ
မီရွဲလ္အိုဘားမားတစ္ေယာက္ ျပံဳးပန္းပီတိဂြမ္းဆီထိကာ
“အဟိ..အဟိ..ခိြခိြခိြ” ျဖင့္ အူျမဴးေနေပေတာ့သည္။
ဆိုင္ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားအား ရုပ္သံအသီးသီးမွ Live ထုတ္လႊင့္ျပသရာ
ေစာင့္ၾကည့္သူေပါင္း သန္းတစ္ေထာင္တိတိရွိေလေၾကာင္း Time
အမည္ရွိလက္ကမ္းစာေစာင္တစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိလာ၏။ အိုဘားမားပါးစပ္လည္း
နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေနပါေတာ့၏။
အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အိုစပါယ္ရွယ္ အစားအေသာက္မ်ားမွာ လြန္စြာမွ
လူၾကိဳက္မ်ားလွသည္။ ထိုအရာမ်ားကား အိုတီးရွယ္လက္ဖက္ရည္၊ အိုၾကာေကြး၊
မီရွဲလ္ပလာတာ၊ အုိရွဲစမူဆာတို႔ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္စားပြဲမ်ားကို
ဆိုင္အတြင္းမွာသာမက ဆိုင္အျပင္ဖက္ ထင္းရွဴးပင္မ်ားေအာက္တြင္လည္း
ခင္းက်င္းထားရွိသည္။
အိုဘားမားမွာလည္း အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အေနာက္ပိုင္းတခြင္
စတင္ဖြင့္လွစ္သူအေနႏွင့္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္နာမည္ေက်ာ္ကာ
ဂရင္းနစ္စံခ်ိန္တင္သြားေလသည္။ ရြာအသီးသီးရွိ
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားတြင္လည္း “ယူအက္စ္ေအရြာၾကီးမွာ ပထမဆံုး
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္သူအမည္ႏွင့္ ဆိုင္အမည္ကိုေဖာ္ျပပါ” စသျဖင့္
ထည့္သြင္းသင္ၾကားၾကရသည့္အဆင့္ထိ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။
ယူအက္စ္ေအရြာၾကီးသို႔ အလည္အပတ္လာေရာက္ၾကကုန္ေသာ လူမ်ားမွာလည္း
အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေနာက္ခံႏွင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ပါမွ
လူရာ၀င္ရသလိုလိုျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
(၅)
အိုဘားမားႏွင့္ ဇနီးသည္မီရွဲလ္တို႔ ေကာင္တာေဘးတြင္ တိုးတိုးတြတ္တြတ္
စကားမ်ားေနၾကသည္။ မီရွဲလ္က -
“ရွင္က ဒီရြာကလူၾကီးပဲ... သူတို႔ကို လက္မခံလို႔ရတာပဲ”
အုိဘားမားက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနသည့္မ်က္ႏွာမည္းေလးျဖင့္-
“မျဖစ္ေပဘူးကြ... သူတို႔ေတြက ငါ့ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြ။ ျပီးေတာ့ ဒီလူေတြက
သူတို႔ရြာမွာ ရြာလူၾကီးေတြပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ဒို႔ဆိုင္ေလးကိုမထိခိုက္သေရြ႕နည္းနည္းေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးကြာ”
“သတိေတာ့ထားေနာ္ ကိုကိုဘား... ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလူေတြကို သိပ္မသကၤာဘူး။
အာမက္ဒီနီဂ်က္ဆိုတဲ့လူကို ပိုၾကည့္မရဘူး”
အေၾကာင္းမူကား အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ျပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာတြင္
ဆိုင္၏မလွမ္းမကမ္း၌ အီရန္ေက်းရြာမွ ရြာလူၾကီး
အာမက္ဒီနီဂ်က္ဆိုသည့္ပါးသိုင္းေမြးႏွင့္လူက “ကြမ္းမွာဘုရင္၊
အာမက္သခင္”ဟူသည့္ ကြမ္းယာဆိုင္လာဖြင့္ေသာေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္
မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ တရုတ္ရြာမွ ဟူက်င္ေတာင္ဆိုသည့္အဘိုးၾကီးကလည္း
“အသားကိုယူ၊ အဆီကိုစား၊ ေပါက္ေဖာ္အာရွက်ား”အမည္ျဖင့္
၀က္သားတုတ္ထုိးဆိုင္လာဖြင့္ေလသည္။ အိုဘားမားလည္း
ကိုယ့္လိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာဖြင့္တာမွမဟုတ္ဘဲေလ ဆိုျပီး
ဒီတိုင္းၾကည့္ေနလိုက္၏။
ဟူက်င္ေတာင္၏ ၀က္သားတုတ္ထိုးဆိုင္ေၾကာင့္ အိုဘားမား၏
ေဖာက္သည္ေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕ေလ်ာ့နည္းသြားတာ သိပ္ကိစၥမရွိေပမယ့္
အာမက္ဒီနီဂ်က္၏ ကြမ္းယာဆိုင္ေၾကာင့္ သူ႔ရြာရွိရြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကြမ္းစားတတ္ကုန္သည္။ လူၾကီးလူငယ္မ်ား၏ ပါးစပ္တြင္
ကြမ္းေသြးမ်ားနီရဲစြာျမင္လာရသည္။ ဘီကလင္တန္၊
ဟီလာရင္ကလင္တန္လင္မယားဆိုလည္း အျမဲကြမ္းပလုတ္ပေလာင္းေတြျဖစ္ေနသည္။
သူေနထိုင္ရာ ထံုးျဖဴသုတ္အိမ္ၾကီး ပတ္ပတ္လည္မွာ ကြမ္းတံေတြးမ်ား တဗ်စ္ဗ်စ္
လာေထြးထားၾကတာကိုလည္း ေန႔တိုင္းရွင္းလင္းေနရသည္။
အိမ္ႏွင့္ရန္ျဖစ္ကာ ထြက္ေျပးလာေသာ အိမ္ေျခရာမဲ့ သက္ဆင္ဆိုသည့္
ထိုင္းရြာသားတစ္ဦးကို စားပြဲထိုးေခါင္းေဆာင္ခန္႔ျပီး
ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္မ်ားကို ၾကီးၾကပ္ရွင္းလင္းခိုင္းထားရသည္။ အေရးထဲမွာ
အိႏိၵယေက်းရြာမွ မန္မိုဟာဆင္းန္ေခါင္းေဆာင္ေသာ
ႏြားႏို႔ပို႔သည့္ဘာဘူၾကီးေတြကလည္း ႏြားႏို႔ထဲ ေရေတြအဆမတန္ေရာလာၾကသျဖင့္
သတိေပးထားရေသးသည္။
(၆)
အိုတီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ လူစည္ကားေနသည္။ လင္းေဆးလိုဟန္၊
ဘရစ္တနီစပီးယား၊ အင္ဂ်လီနာဂ်ဳိလီ၊ ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္ တို႔၀ိုင္းက
က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ ေလပန္းေနၾက၏။ ဒီေကာင္မေလးေတြက
မူးယစ္ေဆးနည္းနည္းသံုးထားပံုရသည္။ သူမတို႔၀ိုင္းကို အက္ဖ္ဘီအိုင္ႏွင့္
စီအိုင္ေအသတင္းေပးမ်ားက တျခား၀ိုင္းမွေနလွမ္းအကဲခတ္ေနၾကသည္။ ဂ်ဳိလီက
အီၾကာေကြးၾကီးတစ္ေခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးထည့္ျပီး အကဲခတ္ေနသည့္
ငနဲမ်ားကိုေလွာင္ျပေနသည္။
“ဘုန္း”
ဆိုင္ထဲကိုေဘာလံုးတစ္လံုး၀င္လာျပီး ဆိုင္နံရံကိုထိမိသံျဖစ္သည္။ မီရဲွလ္က
ေကာင္တာမွေန အျပင္သို႔လွမ္းေအာ္သည္။
“ဟဲ့.... ရြန္းနီတို႔ ဘက္ခမ္းတို႔၊ ဒိုေလးတို႔ ဒေရာ့ဘာတို႔ ..
ဆိုင္နဲ႔ေ၀းေ၀းမွာသြားကစားၾကကြယ္... ဒီမွာ စားေသာက္သူေတြရွိေနတယ္”
ဆိုင္ထဲရွိေခ်ာင္က်က်၀ိုင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ေျမာက္ကိုရီးယားအဘိုးၾကီး
ကင္ဂ်ံဳအီးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနသည္။ ညကမ်ားထား၍ အရက္နာက်ေနပံုလည္းရသည္။
သူ႔၀ိုင္းကို ကြမ္းယာသည္အာမက္ဒီနီဂ်က္ ခဏလာထိုင္ျပီး
တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္စကားေျပာ၍ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျပန္ထြက္သြားတာကို
ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အိုဘားမားနည္းနည္းမသကၤာျဖစ္သြားသည္။
ဆိုင္ထဲသို႔ အာရပ္သံုးဦး၀င္လာသည္။ “ခ်ဳိဆိမ့္သံုးခြက္”ဟုမွာျပီး
၀ိုင္းအလြတ္တစ္ခုမွာ၀င္ထိုင္ကာ ေကာင္တာဖက္လွည့္၍ “
အိုမာၾကီးအေခြဖြင့္ေပးပါဦး” ဟုေတာင္းဆိုတာေၾကာင့္ မီရွဲလ္
စီဒီစက္ကိုဖြင့္လိုက္၏။ အိုမာၾကီးဆိုတာ မၾကာေသးမီက ေသဆံုးသြားေသာ
အိုစမာဘင္လာဒင္ကိုခ်စ္စႏိုးေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဘင္ဘာဒင္မေသမီေနာက္ဆံုးထုတ္သြားခဲ့ေသာ “အၾကမ္းပတမ္းဖက္ပစ္လိုက္မယ္”
ဟူသည့္ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေခြမွာ လူငယ္မ်ားၾကားေရပန္းစားလွ်က္ရွိေလသည္။
“ေသနတ္ကေလးကိုဆြဲ... မူရာမမ်ားတဲ့ ဒို႔က... အၾကမ္းဖက္မွာပဲ... ဟူးေရး...
၀ါး ဂါး.ဂရား” ဆိုျပီးေရာ့ခ္ကာၾကီး အိုစမာ၏
က်ယ္ေလာင္ေသာသီခ်င္းသံၾကီးထြက္လာျပီးေနာက္မွာ လက္လႈပ္ေျခလႈပ္ျဖင့္
စည္း၀ါးလိုက္ေနၾကေသာ အာရပ္သံုးဦးကိုအိုဘားမားၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္
ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ပိုလာ၀က္၀ံတံဆိပ္ကပ္ဂ်စ္ကားေလးတစ္စီးထိုးရပ္လာေလသည္။
ဆင္းလာသူမ်ားက ရုရွားရြာမွရြာလူၾကီးႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ မက္ဒီဗက္ႏွင့္
ဗလာဒီမာပူတင္တို႔ပင္ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးက အုိဘားမားဆီေလွ်ာက္လာျပီးႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မက္ဒီဗက္က-
“ဒီလိုအိုဘားမားရဲ႕... ဒီက က်ဳပ္ဆရာ ဗလာဒီမာပူတင္ၾကီးက
ခင္ဗ်ားဆိုင္ေဘးမွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္လို႔တဲ့... အဲဒါ
က်ဳပ္လိုက္ေျပာေပးတာ”
အိုဘားမားတုန္လႈပ္စြာျဖင့္- “ဟင္.... ပူတင္က ဆိုင္ဖြင့္မယ္.. ဟုတ္လား...
ဘာ..ဘာဆိုင္တုန္း”
“ပူတီ ဆိုင္ေလ... ရုရွား၀က္၀ံေလးပူတင္ရဲ႕ပူတီ ဆိုျပီးဖြင့္မလို႔...
အဲဒါေနရာတစ္ေနရာေပးလိုက္စမ္းပါဗ်ာ... ခင္ဗ်ားအာဖဂန္လြင္ျပင္မွာ
အမဲလိုက္ထြက္ရင္သံုးလို႔ရေအာင္ က်ဳပ္ ဒံုးက်ည္ေလးတစ္လံုးပို႔လိုက္ပါ့မယ္”
“ဟင္.. အမဲလိုက္ဖို႔ ဒံုးက်ည္....”
ေျပာခ်င္ရာေျပာျပီး ျပန္ထြက္သြားေသာ မက္ဒီဗက္ကိုၾကည့္ကာ အိုဘားမား
ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေလးျဖစ္ေနသည္ကို ပူတင္ၾကီးက
နဖူးေျပာင္ကေလးပြတ္ကာပြတ္ကာျဖင့္ ျပံဳးျပံဳးၾကီးၾကည့္ေနေလသည္။
အိုဘားမားတစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေဒါပြလာသည္။
“ေတာက္... ဘယ္လိုလူေတြလဲ.... ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ ျပင္သစ္ရြာက
ဆာကိုဇီဆိုတဲ့ေကာင္ အႏွိပ္ခန္းလာဖြင့္ထားေသးတယ္.... ပါကစၥတန္က
ပါဗက္ဇ္မူရွာရက္ဖ္ဆိုတဲ့ငနဲကလည္း အာဖဂန္က
ဟာမစ္ကာဇိုင္းဆိုတဲ့လူနဲ႔ေပါင္းျပီး ဘိလိယက္ခံုလာေထာင္ေသးတယ္.... ခု
ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္လာျပန္ျပီ... ဂ်ပန္က အကီဟီတို ဆိုတဲ့ဂ်ပုအဘိုးၾကီးလည္း
ဆူနာမီဒုကၡသည္ေတြအတြက္ဆိုျပီး လက္ဖက္ရည္ေတြ၀ယ္သြားတာ
ခုထိအေၾကြးလာမေပးေသးဘူး... ေတာက္”
(၇)
အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္မွာ တစ္လတင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
အိုဘားမားတို႔လင္မယားလည္း ၀င္ေငြအေကာင္းဆံုးစာရင္း၀င္မ်ားျဖစ္ကာ
ရြာတကာမွာအခ်မ္းသာဆံုးပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္လာၾကေလသည္။ ေန႔စဥ္၀င္ေငြရလာၾကေသာ္လည္း
သူ႔ရြာၾကီးရွိလူမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္မသိမသာ ပ်က္စီးစျပဳလာေလသည္။
ပူတင္ဆိုတဲ့ရုရွားက ပူတီေရာင္းသလိုလိုႏွင့္ ေဗာ္ဒကာဟုေခၚေသာ
ရုရွားဘီအီးမ်ားကို အရက္ပုုန္းေရာင္းလွ်က္ရွိရာ တစ္ရြာလံုးအရက္သမား
ကြမ္းသမား ဘိလိယက္သမားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ စားပြဲထိုးေခါင္းခန္႔ထားေသာ
သက္ဆင္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူမသိေအာင္ “ခ်ဲထီ”ဟုေခၚသည့္ေလာင္းကစားတစ္ရပ္ကို
ၾကိတ္လုပ္ေနသည္ဟု စီအိုင္ေအမွသတင္းရျပီးေနာက္ ဂုတ္ကိုဆြဲကာ
ဆိုင္ကကန္ထုတ္လိုက္ရေသးသည္။
ရြာသူရြာသားလူငယ္မ်ားမွာလည္း ပူတင္၏ အရက္ဆိုင္မွာ တစ္လံုး၀င္ေမာ့။
အာမက္ဒီနီဂ်က္၏ ကြမ္းယာတစ္ထုတ္၀ယ္၀ါးကာ မူရွာရက္ဖ္ႏွင့္
ဟာမစ္ကာဇိုင္းတို႔၏ ဘိလိယက္ခံုမွာတစ္ပြဲ၀င္ထိုးၾက။ ဒီၾကားထဲ သက္ဆင္ဆီမွ
ခ်ဲထီတစ္ကြက္ေလာက္ေပါက္လိုက္ လို႔ကေတာ့ ဆာကိုဇီရဲ႕ အႏွိပ္ခန္းထဲကို
ေရာက္ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။ တေလာကလည္း ၀က္သားအသိုးေတြကို ေလာဘၾကီးျပီး
ခပ္တည္တည္ေရာင္းခ်ရာမွ ေကာင္မေလးမ်ား ခ်ီးပန္းကုန္ၾကသျဖင့္
ဟူက်င္ေတာင္အဘိုးၾကီးကို ၀မ္နင္ထုတ္ထားရေသးသည္။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ပင္ အိုဘားမားတစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ေနရသည္။ မေန႔ညက
ကင္ဂ်ဳံအီအဘိုးၾကီးကို ေကာင္မေလးဆယ္ေယာက္ႏွင့္ ရြာထိပ္တြင္ ေတြ႕ရာမွ
မသကၤာ၍ ရြာလံုျခံဳေရးမ်ားကပ္သြားၾကရာ ကင္ဂ်ဳံအီၾကီး
ဖိနပ္ေလးခါးၾကားထိုးျပီး သုတ္ခနဲလစ္ေျပးသြားသျဖင့္ ရြာသူကေလးဆယ္ဦးကို
လူကုန္ကူးခံရမည့္ေဘးမွ လက္မတင္ေလး ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္ေလသည္။ ထိုစဥ္
ရုတ္ရုတ္သဲသဲအသံၾကား၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနက်
အာရပ္သံုးဦးကို အက္ဖ္ဘီအုိင္ႏွင့္ စီအိုင္ေအအဖြဲ႕၀င္မ်ားက
လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ဖမ္းဆီးလာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိုဘားမားလည္း
ထိုင္ရာမွထလိုက္ရသည္။
“ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲေဟ့”
“ဒီေကာင္သံုးေကာင္ လူၾကီးမင္းရဲ႕ အိမ္ျဖဴၾကီးကို
ေလးခြနဲ႔လွမ္းပစ္ေနၾကလို႔ ဖမ္းလာတာပါ။ မွန္ႏွစ္ခ်ပ္ကြဲသြားျပီ”
“ေဟ... ”
အာရပ္သံုးဦးကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရပ္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ
သူခိုးဓားျပသံုးေကာင္ျဖစ္ေနေလသည္။ တစ္ေယာက္က သူ႔နာမည္ကို
“ဆိုမာလီ”ဟုေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က “တာလီဘန္”ဟုဆိုသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အယ္ကိုင္ဒါ”ဟု သိရသည္။ သူတို႔ကေတာ့
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကဗ်ာဆရာမ်ားဟု အခိုင္အမာေျပာဆိုေနၾကသည္။
“စိမ့္ၾကီးျမိဳင္ၾကီး၊ ရိပ္ၾကီးေတာေတာင္..... သူတည္းတစ္ေယာက္၊
ေကာင္းမႈေရာက္ဖို႔.... အို...ေနျခည္ကလည္း မထိုးရပါသလား....” စသျဖင့္
ပါးစပ္ထဲေပၚရာ ကဗ်ာမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေကာက္ရြတ္ျပလိုက္ၾကေသးသည္။
တကယ္တမ္းတြင္ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ ႏွလံုးသားႏုနယ္လွသည့္
ကဗ်ာဆရာစင္စစ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ အိမ္ျဖဴၾကီးကို ေလးခြႏွင့္ပစ္တာကလည္း
“ပါေဖာင့္မဲန္႔” အႏုပညာတစ္ရပ္ကို တင္ဆက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း
ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေလွ်ာက္ေျပာၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ အိုဘားမားကလည္း
ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုခံစားနားလည္စြာျဖင့္ ထိပ္တံုးေလးပဲခတ္လိုက္ရေလသည္။
ျပႆနာတစ္ခုရွင္းလို႔မျပီးေသးခင္မွာပဲ အရပ္ထဲမွ ဇာတ္သမ လင္းေဆးလိုဟန္ႏွင့္
ဘရစ္တနီစပီးယားတို႔ အူရားဖားယားေျပးလာျပီး အာမက္ဒီနီဂ်က္၏
ကြမ္းယာဆိုင္ေနာက္ဖက္တြင္
မသကၤာစရာမ်ားေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ဓာတ္ေငြ႕လိုလိုအေငြ႕မ်ားလည္း ထြက္ေနျပီး
အနံ႔အသက္မွာ ျပင္းထန္စူးရွလွေၾကာင္း၊ အထဲမွ “ျပာက်ေအာင္ေတာ့မလုပ္နဲ႔”
ဟူေသာ အသံၾကီးကိုလည္း ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း အိုဘားမားကိုတိုင္ၾကသည္။
အိုဘားမားႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားလည္း ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ တခဏခ်င္းမွာပင္ ---
“အာမက္ဒီနီဂ်က္ရဲ႕ ကြမ္းယာဆိုင္ထဲမွာ ျႏဴကလီးယားလက္နက္တပ္ဆင္ေနတယ္” ဟုေသာ
သတင္းက တစ္ရြာလံုးပ်ံ႕ႏွံ႕သြားျပီး ေျပးၾကလႊားၾကႏွင့္
ရႈက္ယွက္ခတ္ကုန္ေတာ့သည္။
အိုဘားမားေခါင္းေဆာင္ေသာ ေက်းရြာလံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ား အာမက္ဒီနီဂ်က္၏
ကြမ္းယာဆိုင္ကို ခ်က္ခ်င္း၀င္စီးလိုက္သည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ပတ္ပတ္လည္
ထြက္ေပါက္မရွိေအာင္၀ိုင္းလိုက္ျပီး ေနာက္ဖက္တံခါးခ်ပ္ေလးကို
ေျခႏွင့္ကန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ေျပာင္းတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္
ေဆးေျခာက္ခိုးရႈဳေနၾကေသာ အာမက္ဒီနီဂ်က္ႏွင့္ ဆုေငြထုတ္ခံထားရသည့္
လစ္ဗ်ားရြာမွေတာပုန္းၾကီးကဒါဖီတို႔ကို
မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
အာမက္ဒီနီဂ်က္ႏွင့္ ကဒါဖီက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ရာေနာက္လိုက္လာရင္း
မေက်မခ်မ္းႏွင့္ေရရြတ္သြားသည္။
“ေတာက္... ေကာင္မေတြ... သူတို႔ကိုေဆးေပးမရွဳခိုင္းတာနဲ႔ပဲ ငါတို႔ကိုေခ်ာက္ခ်တယ္”
(၈)
အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ရာသက္ပန္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း
ရုပ္သံမီဒီယာမ်ားမွတဆင့္ ေၾကျငာလိုက္ျပီးတာႏွင့္ တဆက္တည္းပင္
အိမ္ျဖဴၾကီးပတ္ပတ္လည္မွာလာဖြင့္ထားၾကေသာ တျခားရြာမ်ားမွ
ဆိုင္ခန္းမ်ားအားလံုးကို ေဘာ္ဒိုဇာျဖင့္ ေကာ္ထိုးကာ
အားလံုးဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္သည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္အသီးသီးကိုလည္း
တင္းတင္းမာမာရာဇသံေပးကာ ယူအက္စ္ေအရြာၾကီးမွ ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။
ခုေတာ့ ထံုးျဖဴသုတ္ထားသည့္အိမ္ၾကီးတစ္၀ိုက္မွာ ယခင္အတိုင္းပင္ ျပန္လည္
ရွင္းလင္းသြားျပီျဖစ္သည္။
အိမ္ျဖဴၾကီး ၀ရန္တာမွရပ္ရင္း အိုဘားမား သက္ျပင္းေမာၾကီးခ်လိုက္မိသည္။
စိတ္ထဲမွလည္း----
“တကယ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ
ငါတို႔နဲ႔ဘယ္လိုမွမအပ္စပ္ပါလားကြယ္.... ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္တို႔
စုေ၀းရာေနရာဌာနၾကီးကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔ ေခၚဆိုၾကသလားပဲ” ဟု
ေတြးေတာဆင္ျခင္ သံေ၀ဂရမိသည္။ ရြာလူၾကီးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္
ကိုယ့္အိေျႏၵႏွင့္ကိုယ္မေနတတ္ဘဲ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ ဆတ္ေဆာ့ခ်င္၊
ကျမင္းေၾကာေလးထခ်င္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေဒါသျဖစ္မိသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူအက္စ္ေအရြာလူၾကီးအျဖစ္က အနားယူျပီးလွ်င္ေတာ့
ျမန္မာလူညိဳမ်ားေနထိုင္ရာ ရြာငယ္ေလးရွိ တကၠသိုလ္ေဟာင္းၾကီးထဲမွ ကမၻာေက်ာ္
“ဦးခ်စ္” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသို႔ မီရွဲလ္ႏွင့္ သမီးမ်ားကိုေခၚကာ
တစ္ေခါက္ေလာက္ အေရာက္သြားျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားဦးမည္ဟု
အိုဘားမားဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ
လွည္းတန္းဆိုတဲ့အရပ္က ..ေရႊ...ဆိုတဲ့..
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ။
ဥကၠာကိုကို (သံတြဲ)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဆူးခက္မင္း ပံုျပင္ေျပာေနသည္
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက … ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္မွာ ဗိမၺိသာရ ဆိုတဲ့ မင္းၾကီး ထီးနန္းစိုးစံ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့သတဲ့ ။
အဲ့ဒီ ဗိမိၺသာရ ဆိုတဲ့ မင္းၾကီးမွာ အဇာတသတ္ ဆိုတဲ့ သားေတာ္ေလးတစ္ပါး ရွိသတဲ့ ။ အဲ့ဒီ အဇာတသတ္ဆိုတဲ့
နာမည္ကလည္း ရာဇ၀င္နဲ႔ကိုးဗ် ။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ ပုဏၰားေတာ္တို႔ ၊ ပုေရာဟိတ္ဆရာတို႔ ၊ စံဇာဏီဘိုတို႔ ၊
“ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္သာ ဆက္လိုက္ပါ .. သင့္သားသမီးအတြက္ အဆင္ေျပ အလွပဆံုး နာမည္ေရြးေပးမည္” စသျဖင့္
ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာေဗဒင္တို႔ ၊ အဲ့လိုဟာေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ျပီး ေပးထားတာ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး ။
ဒါျဖင့္ အဇာတသတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ ဘာေၾကာင့္ေပးထားသလဲဆိုရင္ ၊ ဗိမ္ဗိမ္ ( ဗိမၺိသာရ ) က အဇာဘိုင္ဂ်န္ေဘာလံုးအသင္းရဲ ႔
အမာခံပရိသတ္ကိုးဗ် ။ သူ႔မိန္းမ (နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားျပီ) ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္တုန္းမယ္ အဇာဘိုင္ဂ်န္ဘက္ကေန အေပၚက ဖိရိုက္လိုရိုက္ ၊
ေအာက္က ပင့္ရိုက္လိုရိုက္နဲ႔ ၊ တရိုက္ထဲရိုက္ျပီး တရံႈးထဲရံႈးခဲ့တာ ဘ႑ာေငြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပြန္းပဲ့ခဲ့ပါေလေရာလား ။
ဒီမွာတင္ပဲ ဗိမ္ဗိမ္ဟာ အေတာ္စိတ္နာသြားျပီး “အဇာဘိုင္ဂ်န္ကို ဒီတစ္သက္ အားမေပးေတာ့” ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီးသကာလ ၊
ေမြးလာတဲ့ သားေတာ္ေလးကိုပါ “အဇာတသတ္” ရယ္လို႔ အမည္နာမ ေပးခဲ့ေတာ္မူရွာတာကိုး ။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၊ ကိုယ္ေတြလို မန္ယူမၾကိဳက္လို႔ ၊ ၾကိဳက္မ်ားၾကိဳက္ရင္ “မန္ယူတသတ္” ျဖစ္ေနဦးမွာ ။
အခုေဖာ္ျပမယ့္ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ မိဘေက်းဇူးၾကီးမားပံုအေၾကာင္း ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ ႔ သားသမီးအေပၚထားတဲ့
ေမတၱာတရား စတာေတြကို ေနာင္လာေနာင္သားေတြ သိရွိနားလည္ေစဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္ ။ တစ္ရက္မွာ အဇာတသတ္ကေလးဟာ
လက္ညွိဳးမွာ ခူနာေပါက္ေရာ တဲ့ ။ ခူနာျဖစ္တာကို ဆိုလိုတာပါ ။ ေဖာက္ခနဲ ေပါက္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးရယ္ ။
အဲ့မွာ အနာက ျပည္ကိုက္ေလေတာ့ ကေလးက ေန႔ေရာညပါ ငိုေတာ့တာကိုး ။ ဗိမ္ဗိမ္နဲ႔ သူ႔ေလဒီခမ်ာမွာလည္း
မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ ဒူးေတြေခ်ာင္တဲ့ထိ ျဖစ္ကုန္ေရာ ။ ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ တစ္ညလံုးခ်ီျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနရလို႔ေျပာပါတယ္ ။
ဒါနဲ႔ပဲ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ ဗိမ္ဗိမ္ဟာ သားေတာ္ေလးဖိုးဇာ (အဇာတသတ္) ရဲ ႔ လက္ညွိဳးကို ဖလြတ္ ဆို အာေခါင္ထဲထည့္ျပီး ျပြတ္ ဆို
ငံုထားလိုက္ေတာ့တာကိုး ။ ဒီမွာတင္ပဲ အနာဟာ အာေငြ ႔ေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္ျပီး ဖိုးဇာေလးခမ်ာ အငိုတိတ္ေတာ့တာပဲ ။
အနာက ႏွိပ္စက္လို႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မအိပ္ခဲ့ရေလေတာ့ မင္းသားေလးခမ်ာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခေလာေတာ္မူရွာေလေရာတဲ့ကြယ္ ။
ဒယ္ဒီဗိမ္ဗိမ့္မွာသာ ပါးစပ္ထဲ လက္ညွိဳးနဲ႔ ၊ ျပည္ပုပ္ေတြနဲ႔ ၊ အာ၀ုအာ၀ုျဖစ္ေတာ္မူေနတာေပါ့ ။ သားေတာ္ေလး လန္႔ႏိုးမွာလည္း
စိုးရိမ္ရွာေတာ့ လက္ညွိဳးကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ၊ ျပည္ပုပ္ေတြကို ပန္းေပါင္းတစ္ေထာင္အားေဆးအမွတ္နဲ႔ ၾကိတ္မွတ္ျပီး
ဂလုေတာ္မူလိုက္သတဲ့ကြယ္ ။ ၾကည့္စမ္း မိဘေမတၱာၾကီးမားပံု ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္က်ေတာ့ ၊ ဗိမ္ဗိမ္ဟာ ေရာဂါေ၀ဒနာ အျပင္းအထန္ ခံစားေနရတယ္ ။ သားေတာ္ေလး ဖိုးဇာလိုပဲ ခူနာေပါက္တာ ။
သူ႔အလွည့္က် လက္ညွိဳးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ မျမင္အပ္တဲ့ေနရာ (ထီးသံုးနန္းသံုး လူျပက္သံုးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေရႊျပြန္ေတာ္ ေပါ့) မွာ
ေပါက္တာတဲ့ ။ ကဲ .. သားေတာ္ .. ဒီတစ္ခါ နင့္အလွည့္ပဲ .. လာဇမ္း .. ဆို လုပ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ ။ ဟိုက လသားေလာက္ ရွိေသးတာ ။
ဒီေတာ့ ဗိမ္ဗိမ့္ခမ်ာ ဖိုးဇာလိုပဲ ဟဲဗီးေရာ့ခ္ေတြ ဆိုရေတာ့တာေပါ့ ။ ၾကာေတာ့ မိဖုရားၾကီးလည္း စိတ္ေတာ္ေတြ ညစ္ေတာ္မူလာတယ္ ထင္ပါ့ ။
တစ္ညမွာ မင္းၾကီးရဲ ႔ ေရာဂါကို ကုေပးမယ္ ဆိုျပီး အိပ္ဖန္ေစာင့္ေတြကို အျပင္ ႏွင္လႊတ္လိုက္သတဲ့ ။
ေနာက္ေန႔က် မင္းၾကီးဗိမ္ဗိမ္ရဲ ႔ေအာ္သံ မၾကားရေတာ့ဘူး ။ ကဲ .. မျမန္လား ။
( ဘယ္လိုကုေပးလဲ လာမေမးနဲ႔ .. သိခ်င္ သူတို႔လင္မယား သြားေမးခ်ည္ ) ။
ၾကည့္စမ္း မိဘေမတၱာၾကီးမားပံု ။ ( ဟယ္ .. ဘာဆိုင္လို႔တုန္း ဟီဟိ )
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖိုးဇာေလး အရြယ္ေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ့ ။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ တဏွာတစ္ေၾကာထတာေပါ့ ။
သူခြီးေနတဲ့ေစာ္က ဘယ္သူမွတ္လို႔တုန္း ။ ဗိမ္ဗိမ့္တူမ ၊ သူနဲ႔ဆို ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္၀မ္းကြဲ ဆိုလားပဲ ။ အို … ကြဲရံုမကလို႔ အသားနီလန္လန္ ၊
ဘုရင့္သားဆိုေတာ့ သိတယ္မလား ၊ ရာဇမာန္က ျပင္းပါဘိသနဲ႔ ။ ဒါနဲ႔ ဟိုေစာ္ကိုသြားျပီး ေ၀ၚအိုက္နီ ေတာ့ ၊ ဟိုဟာမကလည္း ဘုရင့္သားကို
ျငင္းစရာမွ မဟုတ္တာ ။ ျပန္ျပီး ဆာဒါးငဲတာေပါ့ ။ အဲ့အေၾကာင္းကို ဗိမ္ဗိမ္သိသြားတဲ့အခါ ေဒါေတာ္လွန္ေရးသမား ထေတာ္မူပါေလေရာ ။
( အယ္ .. ေတာ္လွန္ေရးသမားနဲ႔ သူပုန္ အတူတူပဲဟာကို ေနာ့ )
ဒီလိုနဲ႔ ဗိမ္ဗိမ္ဟာ ဖိုးဇာကိုေခၚျပီး ေကာေတာ္မူတယ္ တဲ့ ။ မင္းကို အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ကဘုရင္ရဲ ႔ သမီးေတာ္ေလး
၀တ္မႈန္ေရႊရည္နဲ႔ လက္ဆက္ေပးဖို႔ အြန္လိုင္းမွာ လူၾကီးခ်င္း အျပန္အလွန္ ေမးလ္ပို႔ထားရက္နဲ႔ဟာ ၊ ငါက Window တင္ထားတာကို
မင္းက Format ရိုက္ခ်င္တာလားေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ ။ ဖိုးဇာကလည္း ခမည္းေတာ္စကား နားမေထာင္ဘူး ။ တျခားတိုင္းျပည္က
Window-7 ကို သေဘာမက်ေၾကာင္း ။ သူ လက္ရွိသေဘာက်ေနတဲ့ Window XP ေလးပဲ ဆက္သံုးခ်င္ပါေၾကာင္း ျပန္ေျပာတာေပါ့ ။
အဲ့မွာတင္ပဲ သားအဖႏွစ္ေယာက္ Window Error တက္ၾကပါေလေရာလား ။
( အဲ .. ေျပာရင္းနဲ႔ ညီေနမင္းဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္သြားသလားေတာင္ မွတ္ရတယ္ .. ဟီး )
မင္းၾကီးဗိမ္ဗိမ္ သူ႔သားကို ေလျပည္ထိုးရွာပါေသးတယ္ ။ “သားရယ္ .. ေကာင္မေလးေတြမိုက္တယ္ သြားမလုပ္နဲ႔ ဒိန္းဂ်ား ..
ငါ့တူမအေၾကာင္း ငါသိပါတယ္ကြာ” ဘာညာေပါ့ ။ ဖိုးဇာကေတာ့ မရဘူး ၊ XP မွ XP ပဲ ။ သိတယ္မလား ၊ ငယ္ထိပ္လည္းေရာက္ေနျပီ ၊
နားရြက္ကလည္း လွ်ံက်ေနျပီေလ ၊ အခ်စ္စိတ္ေတြ ေျပာပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ သူ႔ဒယ္ဒီေသာက္မယ့္ Beer နဲ႔ သူ႔မာမီေသာက္မယ့္
Spy ထဲကို အိပ္ေဆးေတြ ခတ္ေရာ တဲ့ ။ အဲ့လင္မယား ခေလာေတာ့မွ သူနဲ႔ သူ႔ဂဒက္က လစ္မယ္ေလ ။ ေအာင္မာ ပိုေသခ်ာေအာင္ ဆိုျပီး
ဗိမ္ဗိမ့္ရဲ ႔ ေျခဖ၀ါးကို ဓားနဲ႔မႊန္း ၊ ဆားနဲ႔နယ္ျပီး ထားခဲ့ေသးတာ ။ လိုက္ရွာျပီး ခြဲမွာ စိုးလို႔ တဲ့ ။ ဟိုလင္မယားကေတာ့ အိပ္ေဆးအစြမ္းနဲ႔
ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခေလာေတာ္မူေနတာ ။ သူ႔သားနဲ႔ သူ႔တူမ လက္ေဂ့ခ်္တစ္ေယာက္တစ္လံုးဆြဲျပီး ခိုးေျပးသြားတာေရာ ၊
သူ႔ေျခဖ၀ါး ဓားနဲ႔မႊန္းျပီး ဆားနဲ႔နယ္သြားတာေရာ ဗိမ္ဗိမ္ လံုး၀ မသိလိုက္ဘူး ။
မနက္မိုးလင္းလို႔ အေၾကာင္းစံုလည္း သိလိုက္ရေရာ ဗိမ္ဗိမ္ ငိုခ်င္းခ်ေတာ့တာေပါ့ ။
ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ဒီလို ။
“ငါ့ေျခဖ၀ါးကို ဓားနဲ႔ခြဲ .. ေရေဆးျပီးေတာ့ ဆားနဲ႔နယ္ ..
ငါ့တူမကို ပါကင္ေဖာက္ျပီး ဘယ္ေနရာမွာနင္ သြားအိပ္သလဲ”
အင္း .. အဲ့လိုပဲ ။
ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ ဗိမိၺသာရမင္းၾကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ Facebook မွာ အခုလို Status တင္လိုက္တယ္ ။
“ကၽြႏ္ုပ္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည့္ရွင္၏ သားျဖစ္သူ ေမာင္အဇာတသတ္ ၊ ႏိုင္ငံသားမွတ္ပံုတင္အမွတ္ ၁၂/ရဇဂ(ႏိုင္) ၁၅၅၈၃၃ သည္
မိဘႏွစ္ပါးအား စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပဳလုပ္ပါသျဖင့္ ယေန႔မွစ၍ သားအျဖစ္မွ အေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါသည္ ။
အေၾကာင္းစံု သိရွိလိုပါက king.banebitharya@gmail.com သို႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏိုင္ပါသည္
ပံု - BBTY”
အင္း .. ျပီးျပီ ။ ကိစၥက အဲ့မွာ ျပတ္တာပဲ ။
ကဲ .. ကေလးတို႔လည္း ပံုျပင္ေလးထဲက အဇာတသတ္လို မလုပ္ၾကနဲ႔ေနာ္ .. မိဘကို မျပစ္မွားၾကနဲ႔ ..
ငရဲၾကီးတတ္တယ္ သိလား .. ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲကြယ္ .. ေဘဘီေလးတို႔ေရ .. ဘိုင့္ဘိုင္ ။
ဆူ း ခ က္ မ င္ း
16082011
-----------------------------------------------------------------------------------------
အင္တာဗ်ဴး
ကဗ်ာဆရာ သူရႆ၀ါႏွင့္ အြန္လိုင္းအင္တာဗ်ဴး
Q - သူရႆ၀ါ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ကို ဘယ္လိုေရြးျဖစ္ခဲ့တယ္ ၊ ဘာအတြက္ေရြးျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေလး ။
A - ဒီလို .. ပထမတုန္းက စာေရးတဲ့ ကေလာင္နာမည္က “အိမ္ေဝးၾကယ္” တဲ့။ အဲဒီနာမည္နဲ႔ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕မွာ
တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ပါၿပီးၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေတာ့
စာအုပ္က ျပႆနာတစ္ခု တက္တာနဲ႔ ကေလာင္နာမည္ ေျပာင္းလိုက္တာ။ ေ႐ြးလိုက္၊ စိတ္တိုင္း မက်လိုက္နဲ႔
ေနာက္ဆံုး ဆရာႀကီး ပါရဂူရဲ႕ “ေဗာ္လဂါမွ ဂဂၤါသို႔” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက သမိုင္းမတင္မီေခတ္က
လူသားတစ္ေယာက္နာမည္ “သူရႆဝါ” ဆိုတာကို သေဘာက်တာနဲ႔ အဲဒီနာမည္ပဲ ယူျဖစ္သြားတာ။
Q - ကဗ်ာအေပၚ ဘယ္တုန္းကစျပီး စိတ္၀င္စားခဲ့တာလဲ ၊ ကဗ်ာေရးျခင္းနဲ႔ ဖတ္ျခင္း ဘယ္အရာေပၚ
အရင္သက္၀င္ခဲ့တာလဲ ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က အခု အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာ အမ်ားစုဟာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ
မ်ားတယ္ေပါ့ ၊ သူတို႔ဟာ ဘေလာ့ဂ္ေရးရာကေန ပိုး၀င္သြားျပီး ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ေနတယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္ပါတယ္ ၊ အဲ့ဒီလို ဟုတ္ မဟုတ္ ဆိုတာေလး ေျပာျပေပးပါ ။
A - အျပင္စာေတြ မဖတ္တတ္ခင္ ေက်ာင္းေနအ႐ြယ္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြကို ခံစားႏိုင္တဲ့စိတ္
႐ွိလာကတည္းက ကဗ်ာေတြအေပၚ စၿပီး စိတ္ဝင္စားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေတာ့ ဖတ္ျခင္းနဲ႔ စတဲ့ဇာတ္လမ္းေပါ့ေလ။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖတ္တာလည္း မ်ားလာ၊ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္လည္း ႐ွိလာၾကတဲ့လူေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း
ခ်ေရးမိေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာေတာ့ အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာ အမ်ားစုက ဘေလာ့ဂ္ေရးရာကေန
ပိုးဝင္ၿပီး အြန္လိုင္းမွာ ကဗ်ာေတြေရးရာက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာတယ္လို႔ မထင္မိဘူး။ အြန္လိုင္းမေရာက္ခင္
နဂိုကတည္းက ကဗ်ာေတြေရးၾကတယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ ပို႔ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စာေရးသက္ ႏုေသးလို႔ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပမႈ
မခံရေသးခင္ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကို အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္လိုက္ရင္ လူေတြဖတ္ခြင့္ရႏိုင္တယ္ ဆိုတာ
သိသြားၾကရာက အြန္လိုင္းမွာ ကဗ်ာဘေလာ့ဂ္ေတြ ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားလာၾကတယ္ လို႔ပဲထင္ပါတယ္၊
ကိုယ့္အသိ အြန္လိုင္း ကဗ်ာ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္တည္လာၾကတာပါပဲ။
Q - ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒီေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္လို႔ အြန္လုိင္းကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူးလို႔
အဓိပါၸယ္သက္ေရာက္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ။
A - ဟုတ္ပါတယ္ ၊ အားလံုးကိုေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္သမွ်
အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားပါ။
Q - ဟုတ္ကဲ့ ၊ အစ္ကို ကဗ်ာစေရးတုန္းက အခ်ိန္ကာလေလးကို ျပန္ျပီး မွတ္မိဦးမလား ။
အမွတ္တရေလး တစ္ခုခုေပါ့ ။
A - မွတ္မိတာေပါ့၊ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာစေရးျဖစ္ေတာ့ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘဝ၊
ေမာ္ဒန္ေတြ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ေတြ ဘာမွမသိေသးဘူး၊ ေက်ာင္းက ျမန္မာစာဆရာမ ေလးလံုးစပ္ ကဗ်ာေရးနည္း
အ႐ွင္းေကာင္းတာနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ စေရးၾကည့္မယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တာ၊ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ခ်စ္သူ႔လိုက်” တဲ့၊
ကဗ်ာစာသားေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ အေၾကာင္းအရာက ေကာင္ေလးက သူ႔ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့အတြက္
ေႏြရာသီပူေလာင္အိုက္စပ္ အခ်ိန္ႀကီးမွာ မီးလံႈျပဆိုလည္း မီးလံႈျပမယ္၊ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ေရခ်ိဳးျပဆိုလည္း ေရခ်ိဳးျပမယ္၊
ခ်စ္တဲ့သူ အလိုက်ပဲ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
Q - ဟုတ္ကဲ့ ၊ တကယ္တမ္း ကဗ်ာေရးမယ္ေဟ့ ဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့
သီအိုရီပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို ေလ့လာျဖစ္ခဲ့ေသးလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခံစားမႈ သက္သက္နဲ႔ပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့တာလား ။
A - တကယ္တမ္း ကဗ်ာထဲမွာ နစ္ျမဳပ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အတိုင္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္
ေရာ္ရမ္း ေရးေနဖို႔ထက္ မဂၢဇင္းကဗ်ာေတြ၊ ကဗ်ာဆိုင္ရာ သီအိုရီ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္အရ ကဗ်ာမွာ ခံစားမႈကို ဦးစားမေပးဘဲ သီအိုရီဖက္ အရမ္းဦးစားေပးလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာဟာ
ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ၿပီး စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္နဲ႔ တူေနမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္၊ ေျပာရရင္ .. ကၽြန္ေတာ္ သီအိုရီစာအုပ္ေတြ
သေဘာတရားေတြ အနည္းအပါး ေလ့လာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာျပဳလုပ္ ေရးသားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
သီအိုရီထက္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားထဲကလာတဲ့ ခံစားမႈသက္သက္နဲ႔ပဲ လူသားဆန္ဆန္ ေရးဖြဲ႕တာမ်ားပါတယ္။
Q - အခုမွ ကဗ်ာစေရးမယ္ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳးေတြ
ဖတ္သင့္တယ္ဆိုတာ လမ္းညႊန္ေပးမယ္ဆိုရင္ ... ။
A - သီအိုရီပိုင္းဆိုင္ရာက်ေတာ့ ဆရာမင္းခက္ရဲ စာအုပ္ေတြ႐ွိပါတယ္၊ ကဗ်ာေဝဖန္ေရးမွာ ဆရာေအာင္ခင္ျမင့္ ႐ွိပါတယ္၊
ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ ေတြ႕သမွ်ကဗ်ာေတြ အကုန္လံုး လွိမ့္ဖတ္တာပါပဲ။ မဂၢဇင္းကဗ်ာလည္းဖတ္၊ အြန္လိုင္းက
ကဗ်ာေတြလည္းဖတ္၊ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ အခ်င္းခ်င္း ကဗ်ာေတြလည္းဖတ္နဲ႔ေပါ့။ ကဗ်ာစိတ္ကို လံႈ႕ေဆာ္ဖို႔ ဆိုရင္
အဓိက ကဗ်ာေတြ မ်ားမ်ားဖတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
Q - အစ္ကို ကဗ်ာစေရးတုန္းက အေရးအသားနဲ႔ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ေရးတဲ့ အေရးအသား ၊
ဘယ္လိုကြာျခားသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ပါသလဲ ။
A - ဟိုးအရင္က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္ရင္ ဘယ္လိုမွ အားမရပါဘူး၊
တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြဆို ဖတ္ၿပီး ရယ္ခ်င္ပါတယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲမွာေတာ့
တခ်ိဳ႕ကို အခုအခ်ိန္ျပန္ဖတ္ရင္ အခုထိ ႀကိဳက္တုန္းဆိုတဲ့ ကဗ်ာေတြရွိပါတယ္၊ ကိုယ့္ကဗ်ာအေပၚ
ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္လို႔ မရေသးခင္ အခ်ိန္နဲ႔ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္လို႔ ရလာတဲ့ အခ်ိန္
အေျခအေနခ်င္း ကြဲျပားမယ္ထင္ပါတယ္။
Q - ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေပါ့ေနာ္ ၊ ကိုယ္ အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေရးဟန္ ၊
စကားလံုး သံုးစြဲပံု စတာေတြဟာ ကိုယ့္အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈရွိတယ္ေလ ၊ အနည္းနဲ႔အမ်ားေပါ့ ။
အစ္ကို႔ကို လႊမ္းမိုးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ(ေတြ)ဟာ ဘယ္သူ(ေတြ)မ်ား ျဖစ္မလဲဗ် ။
A - မွန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏုနယ္တဲ့အ႐ြယ္၊ တာဝန္မယူႏိုင္ေသးတဲ့အ႐ြယ္မွာ
ကိုယ္အဖတ္မ်ားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ေရးဟန္ကစလို႔ (တခါတေလ) သူ႔ရဲ႕ စကားလံုး အခ်ိဳ႕ပါ ကိုယ့္ကဗ်ာထဲ
စိမ့္ဝင္ေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ထိုးက်ဖူးတဲ့ အရိပ္ေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဆရာတာရာမင္းေဝ ကဗ်ာေတြ
အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ဆရာေကေဇာ္၊ ဆရာဝိုင္ခ်ိဳ၊ ကိုဥတၱရာေအာင္၊ ကိုတိုးေႏွာင္မိုး ... သူတို႔ရဲ႕ ေရးဟန္ေတြကို
ႏွစ္သက္ၿပီး ဖတ္မိၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဟန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ လႊမ္းမိုးတာ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
Q - ၂၀၀၉ ၂၀၁၀ ကစျပီး ကဗ်ာရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕ဟာ ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္လာတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ ။
ဆရာေဇယ်ာလင္း တင္သြင္းခဲ့တဲ့ LP (Language Poetry) အမ်ိဳးအစားကို လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္သက္ျပီး
လိုက္ေရးလာၾကတယ္ ၊ ပင္မေရစီးျဖစ္တဲ့ ေမာ္ဒန္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာမ်ားကို ေရးသားေနသူေတြကလည္း Hybrid ပံုစံမ်ိဳးေတြ
ေျပာင္းလဲေရးသားလာၾကတယ္ေပါ့ ။ အဲ့ဒီ အခ်ိဳးအေကြ႕ေလးကို အစ္ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ၊
အစ္ကို႔ရဲ႕ အျမင္ေလးကို သိပါရေစ ။
A - ဆရာေဇယ်ာလင္းရဲ႕ Language Poetry စတင္ ေခတ္စားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီကဗ်ာေနာက္ကို လိုက္တဲ့လူတန္းစား
ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ႐ွိပါတယ္၊ ကဗ်ာရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ေျခရာခံ ျမည္းစမ္းၾကည့္ၿပီးမွ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ
လမ္းေၾကာင္းအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး ဒါေလးကေတာ့ ေကာင္းမလားမသိဘူး၊ အဲဒီလို ပံုစံမ်ိဳး
လိုက္ေရးရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ဆိုၿပီး လိုက္ေရးၾကတဲ့ ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ ကဗ်ာေတြထဲက ကဗ်ာအမ်ိဳးအစား တစ္ခုကို
ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတဲ့အေပၚ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေျပာစရာ၊ မွတ္ခ်က္ျပဳစရာမ႐ွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ LP ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၾကည့္ ေပမယ့္လည္း ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာေလးေတြေလာက္
ခ်စ္လို႔မရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနက် ဖတ္ေနက် Old Modern ကဗ်ာေလးေတြကိုပဲ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ
ဆက္လက္ဖက္တြယ္ ထားခဲ့ပါတယ္။
Q - ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဆရာသစၥာနီကေတာ့ Post Poetry ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ The End Of Poetry အေၾကာင္း
ေရးသားခဲ့တယ္ဗ် ။ ကဗ်ာေသျပီေပါ့ဗ်ာ ။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းအရာအေပၚ အစ္ကို႔ရဲ႕ အျမင္ေလး .. ။
A - ကဗ်ာေသၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အဲဒီစာအုပ္ထြက္႐ွိ အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ
အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ေဆြးေႏြးေျပာဆို ၾကတဲ့အသံကို ၾကားဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ဖူးပါဘူး၊
ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဆရာသစၥာနီက ကဗ်ာေသၿပီလို႔ ေျပာတဲ့အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီစကားစဥ္အတိုင္း
တည့္တည့္ႀကီး စဥ္းစားၾကရင္ လံုေလာက္တဲ့ အေျဖတစ္ခု ရမွာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကဗ်ာဆန္ဆန္
အေျပာ ပရိယာယ္လား၊ အလကၤာတစ္ခုခုအေနနဲ႔ေျပာသလား၊ စာအုပ္ဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ .. ဒီအေၾကာင္းအရာကို
ေသခ်ာစူးစမ္းၾကဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကဗ်ာဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသႏိုင္ပါဘူး။
Q - သူရႆ၀ါ ႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်တဲ့ အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာေတြရွိရင္ နာမည္ေလးေတြ ေျပာျပေပးပါဦး ။
A - ကၽြန္ေတာ္က အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ပိုနီးစပ္ေတာ့၊ ပိုေပါင္းျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ
ေရးတတ္တဲ့ အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကိုမိုးလိႈင္ည၊ ဇာတိ၊ ႐ုပ္ေသး၊ ေန႔သစ္၊ ဖိုးခြား၊ ဆူးခက္မင္း။
ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တရင္းတႏွီး ေပါင္းခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ လူကိုခင္လို႔ စာကိုခင္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။
Q - ဟုတ္ကဲ့ .. အခုလို ေျဖေပးတဲ့အတြက္ ကိုသူရႆ၀ါကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ် ။
အခု ဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္ေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြကို ဘာမ်ားေျပာခ်င္တာရွိဦးမလဲ ။
A - အင္တာဗ်ဴးထဲမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြ အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္အေနနဲ႔
စိတ္မပါဘဲ သေဘာတူစရာမလိုပါဘူးလို႔ ...။ အျမင္တူတာ ႐ွိေသာ္ျငား မ႐ွိေသာ္ျငား ဒီစာစုအဆံုးအထိ
ေရာက္ေအာင္ ဖတ္လာတဲ့အတြက္တင္ ေက်နပ္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
( လင္းပြင့္လက္မ်ားမွ G-Talk တြင္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းသည္ )
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၀တၳဳတို
L O V E Toy Shop
(၁)
ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ အရုပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ ။
စီးပြားျဖစ္ရယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး ။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အရုပ္လာ၀ယ္တဲ့ကေလးေတြရဲ႕
လိုခ်င္တဲ့အရုပ္ရသြားတဲ့ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာ ၊
သူတို႔မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးအေပၚ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ႏိုင္တဲ့
ပီတိမ်က္ႏွာ ။ အဲ့ဒီ စိတ္ခံစားမႈေတြကို စားသံုးခ်င္လို႔ပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ အရုပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္ ။
(၂)
တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အရုပ္ဆိုင္ကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေရာက္လာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ရင္ အန္တီေခၚရမယ့္အရြယ္မ်ိဳးေပါ့ ။ ပံုစံၾကည့္ရတာေတာ့
ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထဲကပဲ ။ ေဒၚေဌးလို႔ နာမည္ေပးထားလိုက္တယ္ ။
"ေမာင္ေလးရဲ႕ဆိုင္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့
အရုပ္ေလးမ်ား ရွိမလားကြယ္"
သူကစျပီး "ေမာင္ေလး" ဆိုေတာ့ ၊ ကိုယ္ကျပန္ျပီး "မမ" လိုက္ရင္
ယဥ္ေက်းရာေရာက္သြားမယ္ထင္တယ္ ။
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ .. မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ ..
ေနာက္မွ ၀င္ၾကည့္ပါလား"
အန္တီမမေဌး မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္ ။ သူ႕ကို အန္တီ ေခၚလိုက္လို႔
ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။ မ်က္ႏွာအပ်က္ၾကီးနဲ႔ ဆလင္းဘဂ္အိတ္
အေကာင္းစားၾကီးထဲက ဖိတ္ေခၚျခင္းကဒ္ျပားထုတ္ေပးျပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။
ေဒၚေဌးေပးခဲ့တဲ့ ဗစ္ဇစ္တင္းကဒ္ကို အမိႈက္ပံုးထဲ
ရိုရိုေသေသ ထည့္လိုက္တယ္ ။
(၃)
တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အရုပ္ဆိုင္ကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေရာက္လာတယ္ ။
အသက္အရြယ္အားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ပါပဲ ။
ပံုစံၾကည့္ရတာေတာ့ ေနႏိုင္စားႏိုင္ထက္ နည္းနည္းေလး ပိုမယ္ လို႔
ထင္ရတာပဲ ။ မလတ္လို႔ နာမည္ေပးထားလိုက္တယ္ ။
"ဒီမွာရွင့္ .. ကၽြန္မလိုခ်င္ေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအရုပ္
ရွင့္ဆိုင္မွာ ရွိမလား"
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္ ။ မလတ္ကေတာ့
စိတ္အိုက္သြားပံုနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္း
ရွိရင္ ေပးလိုက္မိမွာပါ ။ ဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့အရုပ္ေရာ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းေရာ
ရွိမေနဘူး ။
(၄)
တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အရုပ္ဆိုင္ကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေရာက္လာတယ္ ။
ရုပ္ရည္အရ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ငယ္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းျပီး ၊ သြင္ျပင္အရ
ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ထဲက လို႔ ခန္႔မွန္းပစ္လိုက္တယ္ ။ မႏြမ္းလို႔ နာမည္ေပးထားလိုက္တယ္ ။
"အကိုေရ .. ညီမက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ အရုပ္ေလးကို
လိုက္ရွာေနတာပါ ... အကို႔ဆိုင္မွာမ်ား ရွိမလားရွင္ ..
ညီမ မ၀ယ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေစ်းၾကီးေနခဲ့ရင္ .. အဖိုးအခအျဖစ္
ညီမကို တစ္ရက္တာ ေပါင္းသင္းႏိုင္ပါတယ္"
"အဲ့ဒီလိုလုပ္ဖို႔ မလိုပါဘူး မိန္းကေလး ..
မင္းလိုခ်င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအရုပ္
ကိုယ့္ဆီမွာမရွိတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး"
မႏြမ္းကိုၾကည့္ရတာ ပိုျပီးႏြမ္းသြားတယ္လို႔ ထင္ရတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိရံုကလြဲျပီး ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာလဲ ။
(၅)
ကၽြန္ေတာ္ "LOVE Toy Shop" ဆိုတဲ့
အရုပ္ဆိုင္ေလးကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္ ။
ဆူ း ခ က္ မ င္ း
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ျပန္လမ္း
မႏိုးထခ်င္ေသးဘူး။ မႏိုးထခ်င္ေသးဘူး။ လက္ခုပ္တီးသံေတြ ၾကားတယ္။ ေဟာဒီ
ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းငယ္ေလးပါပဲ။ ေနာက္မွီ ကုလားထိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း
တံခါးမႀကီးဆီကို ေတြေဝေငးၾကည့္မိတယ္။ ‘အနီေရာင္ပန္းသီးေတြ...’ ။
အဓိပၸါယ္မဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တြန႔္တြန႔္ ျပံဳးလိုက္၏။
ေမွာင္လိုက္လင္းလိုက္..။ နတ္သမီး႐ုပ္ နမူနာ ၊ ေခါင္းက်ိဳးေနေသာ ျမႇား..၊
စကၠဴစုတ္ေတြ စီစီရီရီ ျပန႔္က်ဲေနတယ္။ ‘သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းဘူး..’ ၊
ေသဆုံးသြားေသာ ေျမသားမ်ားကို သူတို႔ မသယ္ေနၾကစဥ္ ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕အခ်ည္းႏီွး
လဲလွယ္မႈေတြကို သူ အံ့ဩမိတယ္။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြဆီက စစ္မွန္မႈဟာ
ဒီႏွစ္ထဲ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ လမ္းေတြ မနည္းဘူးဆိုတာ သက္ေသၿပေနသလိုပါပဲ။
လက္လႊတ္ခဲ့ရၿပီးမွ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိျခင္းဟာ
ဘူတာတစ္ခုအတြက္ သုခလား၊ ဒုကၡလား မကြဲျပားေသးပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း
ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အသည္းႏွလုံးလမ္းမႀကီးေပၚမွ ျဖတ္ရင္း သူတို႔ဆႏၵေတြကို လွလွပပေလး
သ႐ုပ္ျပသြားၾကတယ္။
ခပ္တိုးတိုးေလး ခိုးခ်တဲ့ သက္ျပင္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွ မသိဘူး ထင္ရေပမယ့္
မ်က္ႏွာၾကက္ေတြထဲကေန သိုဝွက္ရင္း နားေထာင္ေနၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ ၾကယ္ေတြ... ထိုင္ေနခဲ့တာမ်ား အဲ့ဒီ အလင္းေတြ
မွိန္ပ်သြားတဲ့အထိေပါ့.. နိမ့္ဆင္းလိုက္ ျမင့္သြားလိုက္နဲ႔
ေတာင္ကုန္းေလးေတြဆီ စြန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္ျခင္းမ်ိဳး....နဲ႔ ..။
ေရာေရာေထြးေထြး တိမ္တိုက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ခန္း ေခါင္းရင္း
ျပတင္းေပါက္ေလးဆီကေန အျခားတစ္ဘက္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုဆီသို႔ မမ္မိုရီေတြ
စီးဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲ ‘အ’တယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ေလးဟာ
အခုေတာ့လည္း အစြမ္းကုန္ ညႊတ္တိမ္းယမ္းခါလို႔...။ ဘယ္သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့
ေျခရာေတြပါလဲ၊ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးဆက္ေနဆဲပဲ။ မေန႔က ဒါမွမဟုတ္
မနက္ျဖန္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပနိုင္တဲ့ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကိုမွ
ေျပးမထြက္ရေသးပါဘူး။
အကယ္၍မ်ား အထင္လြဲမွားမႈ နာရီေတြကို ျပန္လွည့္ႏိုင္ခဲ့ရင္..၊
အရွိတရားေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္း ရိႈက္ရွဴရင္း ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့
အလင္းခပ္မွိန္မွိန္ ေက်းလက္လမ္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္
ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေနမိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြ
ဟိုးခပ္ေဝးေဝး ေတာင္ကုန္းေတြဆီကေန လြင့္လြင့္လာေနတယ္။
ဓာတ္မီးတိုင္ေလးမ်ား ေကြးညႊတ္ေနတဲ့ ည ... ၁နာရီ ၂၅ မိနစ္။
‘သီအိုရီေတြ ရြတ္ဆိုမႈကေန အမွန္တရား ဝါဒေတြဆီကို တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္သြားရလိမ့္မယ္’
ယခင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္ အဘိုးအို တစ္ဦးက
ေဆးျပင္းလိပ္ကို ခဲရင္း မီးတိုင္မွိန္မွိန္ေအာက္ ေရာက္လာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလား ျပဳံးၿပ ႏႈတ္ဆက္ရမွာလား ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြက
မသဲကြဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဘိုးအို ထိုင္ေနတဲ့
သစ္သားပုံးေလးေပၚမွာ မွ်ေဝထိုင္လိုက္မိတယ္။ ႏွင္းေတြက တျဖည္းျဖည္း
တိုးၿပီးက်လာေနတယ္။
တရိပ္ရိပ္ ေရြ႕လ်ားသြားသည္လား၊ နဂိုမူလအတိုင္း ရွိေနသည္လား
မကြဲျပားခဲ့ဘူး။ ရွိခဲ့ၿပီးေသာ ျဖစ္တည္ျခင္းေတြ တစ္လႊာခ်င္း ကြာက်ၿပီး
ႏွစ္ကာလမ်ားတိုင္ေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခရီးႏွင္ခဲ့ရပုံပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ
သူေျပာတဲ့ ဘာသာစကားေတြ နားလည္သလိုလိုရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့
သူ ဘာ ဘာသာစကား ေျပာေနမွန္း ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ညတာေတြက မလိုအပ္ဘဲ ရွည္ေနလိုက္တာ။
ပုံျပင္က အဆုံးမသတ္ခင္မွာဘဲ ရပ္နားထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
အလိုက္တသိနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲလိုက္တယ္။ အဖိုးအိုက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပင္
ႏႈတ္ဆက္စကား မဆိုေတာ့ဘဲ သူ႔အေတာင္ပံႀကီးကို ျဖန႔္ကားကာ ေကာင္းကင္
အထက္သို႔ ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။
ေခၚသံေတြပါပဲ။ အရပ္မ်က္ႏွာ တိတိပပ မသိတဲ့ဆီကေန လက္ယပ္ေခၚေနသံေတြေပါ့။
ေလတိုးသံေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာေနတယ္။ က်ၿပီးရင္း က်ေနတဲ့
ႏွင္းထုေတြၾကားမွာ အရာရာ မႈန္ဝါးလြင့္ျပယ္လို႔။
လႈပ္လီလႈပ္လဲ့သြားေနတဲ့ ရထားရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ ျမင္ကြင္းဆီမွာ အခ်ိန္ကာလ
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကတည္းက ျမတ္ႏိုးမိတဲ့ အရာေတြရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္ရွိမွာတဲ့လဲ။ ပုံေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္း
မရွိေသးတဲ့ အိပ္မက္ပန္းခ်ီကားေတြ တစ္ဖက္သတ္ ရဲရင့္ျခင္းေတြ
ကိုယ့္ဆင္ေျခနဲ႔ ကိုယ္...။ တစ္လိပ္လိပ္ တက္လာေနေသာ မိုးသားေတြ
ရြာခ်ေတာ့မယ္တဲ့လား၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားေနပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားေနခဲ့ပါတယ္၊
မကုန္ႏိုင္မခမ္းႏိုင္ မိုင္တိုင္ေတြဆီက ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရျခင္းေတြ လူသားဆန္ဆန္
ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
ဘာကိုမွ ထပ္မံ ဖန္တီးပစ္ဖို႔ မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ
ျဖစ္မလာေတာ့မယ့္ သမိုင္းေတြ အုတ္ဂူေတြ အျဖစ္ မွတ္တမ္းအျဖစ္
တင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္မယူမိခဲ့ပါဘူး။ ေျခလွမ္း တစ္လွမ္းရဲ႕အစ
ေတာအုပ္ေတြဆီလား၊ ေတာင္တန္းေတြဆီလား၊ ပင္လယ္ေတြဆီတဲ့လား၊ အရာအားလုံးဟာ
အရာအားလုံး ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာအားလုံးဟာ အရာအားလုံး မဟုတ္ၾကပါဘူး။
ျဖစ္တည္ျခင္း သီအိုရီေတြဆီက လမ္းခြဲခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၿပိဳက်
ပ်က္စီးေနတဲ့ ရဲတိုက္ေဟာင္းတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္
ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ မနက္ခင္းေတြက အိပ္တစ္ဝက္ ႏိုးတစ္ဝက္
အေတြးေတြကို ပကတိ ၾကည္လင္ရွင္းသန႔္ ေနေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ
ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး လြန္ေလၿပီးေသာ အရာေတြအားလုံးကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေသာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
အကြာေဝးမသိ ျခားနားေနသလို နီးနီးကပ္ကပ္လည္း ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။
ဆည္းလည္းသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ‘ခၽြင္...ခၽြင္...ခၽြင္’ စည္းခ်က္ဝါးခ်က္
မွန္မွန္နဲ႔ ေလတိုက္တိုင္း အဲ့ဒိေစတီပုထိုးေတြဆီက လြင့္လြင့္လာတယ္။
ၿငိမ္းေအးျခင္း နိမိတ္ပုံေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း မက္ေနခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြ
ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ကြာေဝးလြန္းေနေသးပါတယ္။ မနက္
၅နာရီတိတိ..။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း တပ္မက္တြယ္တာမႈေတြ
မေပးခဲ့ပါဘူး။ ေျခလွမ္းေတြဟာ အခုထိ ေဝေဝဝါးစြာနဲ႔ တစ္လွမ္းျခင္း
တစ္ေရြ႕ျခင္း...။
အဲ့ဒီေတးသြားေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီးၿပီ။ ငါ့မွာ သံေယာဇဥ္ နတၳိ၊
တေဇာက္ကန္းလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါလိ့မ္မယ္။ ေနာက္ထပ္ခရီးမွာ ခရီးေဖာ္
မလိုေတာ့ဘူး။ ရွတၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းေတြ ငါလဲက် ေသဆုံးခ်င္
ေသဆုံးသြားနိုင္ေပမယ့္ ငါဘယ္သူ႔အတြက္နဲ႔မွ ရွင္သန္ေနစရာ
အေၾကာင္းမရွိသလို၊ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ဂ႐ုဏာေတြ တမင္သက္သက္ ဖန္တီးေနဖို႔
မလိုေတာ့ဘူး။ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
လေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ေလွငယ္ေလး တစ္စင္းဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕
သြားေနမိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတတ္တဲ့ ေကာင္းကင္ဆီက
ၾကည္လင္ရွင္းသန႔္ျခင္းေတြ ဘယ္အခါမွ အခုေလာက္ မေတြ႕ဖူး ေသးဘူး။
အခ်ိန္အခိုက္အတန႔္ တစ္ခုထိ ေငးေမာေနမိတယ္ ထင္တယ္။ ေလွငယ္ေလးက တိုးတိတ္
ျငင္သာစြာ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို ျဖတ္သန္းသြားေနတယ္။ မနက္ျဖန္ေတြ
ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆီက အျပဳံးတစ္ခုကို
ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အရာအားလုံးထက္ လွပတဲ့ အျပဳံးမ်ိဳးပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ
ေမ့ေတာ့မယ္ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ့။ ဘယ္ႏွနာရီ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ
ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး။ အရာအားလုံးဟာ နရီစည္းခ်က္က်နစြာ
လွုပ္ရွားေျပာင္းလဲသြားေနတယ္။
တစ္ကိုယ္တည္းတိုးတတိတ္ ရြတ္ဆိုမိရဲ့..။
‘အရာအားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမရီရယ္’
အရာအားလုံးဟာ ဘာတုံ႔ျပန္သံမွ မၾကားရေလာက္ေအာင္ ပင္းအေနၾကတယ္။
ထုံးစံအတိုင္း ႏွင္းေတြ ခပ္ဖြဖြ တိုးၿပီး က်လာေနတယ္..။ ဘယ္သူမွ
မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ပါးပါးလ်လ် ေျခသံေလးေတြ ၾကားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ..
မနိုးထ ခ်င္...ေသး..ဘူး...ကြယ္...။
မင္းယြန္းသစ္
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေဆာင္းပါး
ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား
(၁) လူနွင့္ အျမင္တရား
တေလာက အီးေမးလ္ တစ္ခု တြင္ ဖတ္လိုက္ရသည္ ။ ျမန္မာပိုက္ဆံ နွစ္ရာက်ပ္တန္မွာ
စာလံုးေပါင္းမွားေနပါတယ္တဲ့ ။ သူေျပာမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေျပးအလႊား ရွိတဲ့နွစ္ရာတန္ေလး
ထုတ္ၾကည့္မိတယ္ ။
သူေထာက္ျပထားတာက ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ဗဟိုဘဏ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ နိုင္ငံေတာ္ ကို
စာလံုးေပါင္း မွားေနတယ္ တဲ့။ ( နိုင္ ) ကို စာလံုးေပါင္းတဲ့ေနရာမွာ ( နိဳင္) လို႔ ေပါင္းထားပါတယ္တဲ့ ။
အမွန္က နငယ္အေသးကို တစ္ေခ်ာင္းငင္ျပီး ( နိုင္ ) လို႔ျဖစ္ရမွာပါ ။
အဲဒါအထိ သိပ္ျပီး ထူးဆန္းတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ။
ေထြေထြထူးထူး ေတြးမိစရာလည္း မလိုပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူက ဆက္ေျပာသြားေသးတယ္ ။
အဲဒီအမွားကို သူ႔ရဲ႕သား သံုးတန္းေက်ာင္းသားေလးက ရွာေတြ႕တာပါ တ့ဲ ။
ေတြးစရာေတြအမ်ားၾကီး ျဖစ္လာပါတယ္ ။
လူေတြရဲ႕ အျမင္ကိုပါ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ေလာကၾကီးထဲ အမွားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားကို
မ်က္ကြယ္ျပဳထားမိသလဲ ဆိုတာကိုေရာေပါ့ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ( အထူးသျဖင့္ ) ပိုက္ဆံကို ပိုက္ဆံလို
တန္ဖိုးထားရမွန္းသိတဲ့ လူေတြျဖစ္လာရင္ ပိုက္ဆံေပၚက စာလံုးေပါင္းအမွားကို ျမင္ဖို႔ဆိုတာ
ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ပိုက္ဆံကုိ ပိုက္ဆံလိုပဲ ျမင္ၾကပါတယ္ ။
ပိုက္ဆံေပၚက စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု အမွားထက္ ပိုက္ဆံရဲ႕ တန္ဖိုးကို ပိုျပီး ျမင္တတ္ၾကပါတယ္ ။
ဒီပိုက္ဆံတစ္ရြက္ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ကိုယ္ျပန္ရနိုင္မလဲ ၊ ဒီပိုက္ဆံတစ္ရြက္က
ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ ၊ ဒီေမးခြန္းေတြပဲ ၾကည့္မိ ေျဖမိမွာ မလြဲပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္
သံုးတန္းေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ေတာ့ မတူနိုင္ဘူး ။ သူက ပိုက္ဆံကို သံုးေကာင္းသံုးတတ္မွာျဖစ္ေပမယ့္
ပိုက္ဆံရဲ႕တန္ဖိုးကို က်ိမ္းေသေပါက္သိနိုင္မယ္လို႔ မေျပာနိုင္ဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ အျမင္ထဲ ပိုက္ဆံေပၚက
စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအမွားကို လြယ္လြယ္ကူကူ ျမင္သြားနိုင္တာလဲ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ။
အမွန္ေတာ့ ေလာကၾကီးထဲ အဲ့လိုအမွားေတြကိုခ်ည္း လိုက္လံရွာေဖြေနမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ
တအား ကေလးဆန္သြားၾကပါလိမ့္မယ္ ။ မွန္ေနရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ ။ ဒါေပမဲ့ အမွားေတြကို
လိုက္ေထာက္ျပေနတာထက္ အဲဒီအမွားေတြျဖစ္တည္ေနတဲ့ေနရာရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိတာက
ပိုျပီး ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ။ သံုးတန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပိုက္ဆံေပၚျမင္တဲ့အျမင္နဲ႔ေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရာရာကို တန္ဖိုးထားနိုင္ျခင္း ရွိမရွိဆိုတာ ...။
အဲဒီကေလးကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ။ အရိုးသားဆံုး ျမင္တတ္လို႔ပါပဲ ။
မွန္တယ္ မွားတယ္ ဆိုတာထက္ သူျမင္တတ္တဲ့ အရာေလးက ကေလးေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းမွာ
အညွီအေဟာက္ကင္းတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနသလိုပဲ ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ အင္မတန္ကို ေခါင္းကိုက္ေစတဲ့ အရာလို႔
ဆိုေနၾကတဲ့အထဲ ဒီျဖစ္ရပ္ေလးကလဲ ေခါင္းကိုက္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေလးအျဖစ္ အသစ္တိုးလာတယ္ ။
မွန္ပါတယ္ ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ အင္မတန္ကို ေခါင္းကိုက္ေစပါတယ္ ။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းကိုက္ခ်င္ပါတယ္ ။
ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ .... ေခါင္းမကိုက္ခ်င္ၾကဘူးလား ။
မင္းလုလင္
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
သဘာ၀၀န္းက်င္ေရးရာ အႏုပညာ
လူသားယဥ္ေက်းမႈ စတင္ခဲ့ကတည္းက အတူပါလာတဲ့ အႏုပညာဟာ အခုေခတ္ကာလအထိ
လူသားနဲ႔အတူ ဒြန္တြဲလ်က္ပါပဲ ။ လူသားေတြ အမွန္တကယ္ ယဥ္ေက်းၾကတယ္ ၊ မယဥ္ေက်းၾကဘူး
ဆိုတာေတာ့ သီးျခားကိစၥလို႔ သေဘာထားျပီး လူသားတို႔ရဲ ႔သဘာ၀၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့
အေၾကာင္းအရာေတြကို ဖန္တီးတင္ျပတဲ့ Environmental Art တနည္းအားျဖင့္ သဘာ၀၀န္းက်င္ေရးရာ
အႏုပညာအေၾကာင္း တင္ျပပါရေစ ။ ေခတ္ကာလအေနအထား ၊ သဘာ၀၀န္းက်င္အေနအထားနဲ႔
လူ႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ဆာေလာင္မႈ စသည္တို႔ကို ထင္ဟပ္တင္ျပႏိုင္တာက အႏုပညာရွင္ေတြပါ ။
သူတို႔ဆီ (အထူးသျဖင့္ အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံမ်ား) က အႏုပညာစီးဆင္းမႈ ၊ ေျပာင္းလဲမႈက (flow)လို႔
မေခၚႏိုင္ေတာ့ဘဲ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခတ္ (flu) ျဖစ္ေပၚေနတာလို႔ ဆိုႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က အထင္ၾကီးစိတ္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ယူၾကည့္ၾကဖို႔မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ ဘာေတြ ဘယ္လို
လုပ္ကိုင္ဖန္တီးေနၾကသလဲ ဆိုတာကို သိရွိျပီး ကိုယ္ေရာ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ ၊ ဘာလုပ္မလဲ ၊
ဘယ္လို ... ဆိုတာေတြ ေတြးၾကံလုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကဖို႔ ၾကိဳးစားျပီး Sharing လုပ္ၾကည့္တဲ့သေဘာနဲ႔
ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ျပီး ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ ။ တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ ကိုယ္တိုင္က
Sharing ပဲ မဟုတ္လား ။
သဘာ၀၀န္းက်င္ေရးရာအႏုပညာ ( Environmental Art ) ဆိုတာကို ခ်ဥ္းကပ္ယူၾကတဲ့အခါ
အဓိက အပိုင္း ၂ ပိုင္း ပါ၀င္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္ ။ သဘာ၀၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ အေနအထားနဲ႔
အဲ့ဒီသဘာ၀၀န္းက်င္အေပၚ သက္ေရာက္မႈရွိေစတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ၊ သမိုင္းနဲ႔ လူမႈအေျခခံအေရးေတြ
ပါ၀င္ေနပါတယ္ ။
ဘယ္လိုပဲ အဓိပါၸယ္ဖြင့္ဆိုမႈ ရွိေနၾကပါေစ ၊ သဘာ၀၀န္းက်င္ေရးရာအႏုပညာမွာေတာ့ အေစာပိုင္း
ကာလေတြတုန္းကဆိုရင္ ရႈခင္းပံုပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ သဘာ၀၀န္းက်င္အေနအထားကို ျပန္လည္
တင္ျပတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္ ။ အႏုပညာရွင္ (Artist) ဟာ ေနရာေဒသတစ္ခုခုကို ေရးဆြဲတင္ျပထားတယ္
ဆိုပါေတာ့ ၊ အဲ့ဒီလို တင္ျပေရးဆြဲတာဟာ သဘာ၀၀န္းက်င္အေနအထားနဲ႔ ရာသီဥတုက
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသြားေစတာကို ႏြယ္ဆက္တင္ျပေပးတာပါ ။ အဲ့ဒီလို တင္ျပလိုက္ျခင္းအားျဖင့္
ခံစားၾကည့္ရႈသူအေနနဲ႔ အနီးကပ္ထိစပ္ျပီး သတိျပဳေလ့လာမိေစဖို႔အထိ တင္ျပၾကပါတယ္ ။
အနီးစပ္ဆံုး ေရးဆြဲတင္ျပထားပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့သလို ၊ မိုေနးရဲ႕ လန္ဒန္ပန္းခ်ီကားစီးရီးထဲမွာလည္း
သဘာ၀၀န္းက်င္နဲ႔ ႏြယ္ဆက္တင္ျပထားတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ဗ်ာရႈခင္းပံုဆိုတာေတြဟာသူ႕နဂိုအရွိအတိုင္းအေနအထားကိုမတင္ျပႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ သြင္ျပင္ေတြက ေျပာင္းလဲေနတာေလ ။ သဘာ၀၀န္းက်င္အေနအထားစဥ္ဆက္မျပတ္ရွင္သန္ေျပာင္းလဲေနေစတာက အထူးသျဖင့္ ေလနဲ႔ အလင္းေရာင္ေပါ့ ၊ သူတို႔က စဥ္ဆက္မျပတ္ကိုပဲ သဘာ၀၀န္းက်င္နဲ႔ ေဒသ၀န္းက်င္အေပၚ ထာ၀ရမွန္ကန္တဲ့ တန္ဖိုးေတြနဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ်က္ ရွင္သန္ေနေစတာပါ လို႔ သူက ဆက္ျပီး ေျပာျပပါတယ္ ။
တကယ္ေတာ့ အခုလို သဘာ၀၀န္းက်င္ေရးကို အေလးထားတင္ျပလာၾကတာက ၁၉၆၀နဲ႔၁၉၇၀ခုႏွစ္ေတြၾကားႏွစ္ကာလေတြထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈအသြင္နဲ႔ကို ျဖစ္တည္တင္ျပလာခဲ့တာပါ ။ အေစာပိုင္းအေနအထားမွာတုန္းကပန္းပုလက္ရာေတြနဲ႔ ပိုျပီးဆက္စပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္ ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ Site-specific art, Land art နဲ႔Art Power စသည္ျဖင့္ရိုးရာဟန္အႏုပညာဖန္တီးတင္ျပမႈပံုစံနဲ႔ သဘာ၀၀န္းက်င္ဆိုင္ရာတို႔ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ တြဲစပ္တင္ျပတာပါပဲ ။
၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာေတာ့ Robert Smithson ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ျပပြဲတစ္ခုလုပ္ဖို႔ ဦးေဆာင္
စုစည္းပါတယ္ ။ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ရွိ Dawn အႏုပညာျပခန္းမွာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း အမည္ေပးထားတဲ့ Earthworks
ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ေပါ့ ။ ဖန္တီးတင္ျပထားတဲ့ လက္ရာေတြက ျပခန္းထဲမွာ တင္ျပေရာင္းခ်ရတာေတြနဲ႔
ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ကြဲျပားေနပါတယ္ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေတာ္ၾကီးမားတဲ့ လက္ရာေတြ ျဖစ္ေနတာရယ္ ၊
၀ယ္ယူစုေဆာင္းဖို႔ေရၾ ထားဖို႔ေနရာ အခက္အခဲေတြပါ ေတြ႕လာၾကရတဲ့အျပင္ ဓာတ္ပံုေလာက္နဲ႔ပဲ ျပင္ျပႏိုင္
ၾကတာေတြလည္း ပါ၀င္လာတာေၾကာင့္ပါ ။ ဒါေတြဟာ အႏုပညာရွင္ေတြ ျပန္ရတဲ့အက်ိဳးက အလြန္နည္းပါး
တာကို ျပေနတာပါ ။ ဒီလို အႏုပညာရွင္ေတြကလည္း ျပခန္းေတြကေန ၊ ေခတ္ေပၚသီအိုရီေတြကေန
လႊဲဖယ္ထားရစ္ခဲ့ျပီး ျမိဳ႕ျပေနရာေတြက ထြက္ခြာလာကာ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သဲေသာင္ ကႏာၱရေတြမွာ
သူတို႔အႏုပညာကို လုပ္ကိုင္တင္ျပၾကပါေတာ့တယ္ ။
သူတို႔ဟာ ကုန္းေျမရႈခင္းသက္သက္ကို ျပေနၾကတာမဟုတ္ဘူး ၊ အဲ့ဒီ ကုန္းေျမနဲ႔ ႏြယ္ဆက္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့
အေၾကာင္းတရားေတြကို တင္ျပေနတာပါ ။ ရိုးရိုး႐ႈခင္းထက္ အဲဒီမွာ တစ္ခုခု (ေကာင္းမြန္လာေစခ်င္တဲ့)
အေနအထားတစ္ရပ္ကေန တင္ျပတာပါ ။
ဒီလိုေျပာင္းလဲတင္ျပလာတာဟာ ပန္းပပုေတြ ၊ ႐ႈခင္းပံုပန္းခ်ီေတြနဲ႔ အျခားႏြယ္ဆက္ေနတဲ့ အႏုပညာ
ပံုေဖာ္ဖန္တီးတင္ျပမႈေတြကို တင္ျပေနက် အေနအထား ပံုစံေဟာင္းက ခြဲထြက္လာတာပါ ။ ျပီးေတာ့
အႏုပညာကို တင္ျပရာမွာ ျပပြဲေတြ ျပခန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္တင္ျပတာေတြနဲ႔လည္း လမ္းခြဲထြက္လာတာ
လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္ ။
ဒီလို အႏုပညာတင္ျပမႈပံုစံ ေျပာင္းလဲလာတာက အႏုပညာအတြက္ ေနရာသစ္ေတြကို ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ျခင္း ၊
အႏုပညာနဲ႔ႏြယ္ဆက္တဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ပါ၀င္လာျခင္း ၊ ျပီးေတာ့ ေတြးေထာင့္ (Conceptualized)
ပါ၀င္ေအာင္ တင္ျပလာျခင္းေတြလို႔ ဆိုရမွာပါ ။ အေစာပိုင္း ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား အကုန္ပိုင္းမွာတုန္းက
အေမရိကန္အေနာက္ပိုင္း ကႏာၱရေတြမွာ သြားေရာက္ျပဳလုပ္ျပသခဲ့ရာကေန ၊ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္အေစာပိုင္း
ကာလမ်ားမွာေတာ့ အႏုပညာဖန္တီးတင္ျပမႈဟာ လူထုနဲ႔ ပိုမိုထိစပ္တဲ့ အေနအထားကို ေရြ႕လ်ား
ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္ ။ Robert Morris လို အႏုပညာရွင္ေတြဟာ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕နဲ႔
Public Art Commission ကို အမ်ားျပည္သူ ျမင္သာထင္ရွားရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ အႏုပညာဖန္တီးတင္ျပမႈေတြ
ျပဳလုပ္လိုေၾကာင္းတင္ျပျပီး လုပ္ကိုင္တင္ျပလာတာ ေတြ႕ရပါတယ္ ။ Herbert Bayer ကလည္း
အဲ့့ဒီလိုပဲ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ျပီး သူ႕ရဲ႕ Mill Creek Canyon Earthworks ကို ၁၉၈၂ ခုႏွစ္မွာ တင္ဆက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီလို အႏုပညာတင္ျပမႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ေက်ာ္ျဖတ္ရပါတယ္ ။
ဖန္တီးတင္ျပထားတဲ့လက္ရာေတြ ေရရွည္ခံဖို႔ ၊ ဖ်က္ဆီးမခံရဖို႔ စသည္ျဖင့္ပါပဲ ။
သဘာ၀၀န္းက်င္အႏုပညာထဲမွာ ထပ္ဆင့္ပါ၀င္လာတာက ျမိဳ႕ျပ႐ႈခင္းေတြ ထည့္သြင္းဖန္တီးတင္ျပလာတာပါ။
ေျမျပင္နဲ႔ ႏြယ္ဆက္တဲ့ ကုန္းေျမေတြ ၊ သဲကႏာၱရေတြကို ဖန္တီးတင္ျပခဲ့ၾကသလို ၊ ျမိဳ႕ျပ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔လာမႈ
လူဦးေရ ျမင့္တက္လာမႈနဲ႔ အျခား ဆက္ႏြယ္၀န္းက်င္ေရးရာေတြလည္း ပါ၀င္လာပါတယ္ ။ အဲ့ဒီမွာ
၀န္းက်င္ေရးရာအေပၚ အျမင္သေဘာထားနဲ႔ သိျမင္ေတြးထင္ ယူဆခ်က္ေတြလည္း ပါ၀င္ေအာင္
ေစ့ေဆာ္ေပးတဲ့ ဖန္တီးမႈေတြလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပါ၀င္လာပါတယ္ ။ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရာေတြကို
ပရိသတ္မ်ားစြာ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ေအာင္လည္း စီစဥ္ေပးရပါေသးတယ္ ။ သို႔ေပမယ့္ သဘာ၀၀န္းက်င္
အႏုပညာရွင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ဟာ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈခံစားျပီး ျပန္သြားတဲ့ ပရိသတ္မ်ိဳးထက္
တကယ့္ကို လူအမ်ားပါ၀င္ၾကည့္႐ႈေစဖို႔အထိ က်ယ္ျပန္႔ေစခ်င္ၾကပါတယ္ ။ လိုအပ္ရင္ ဘာေၾကာင့္
ဘယ္လို စသည္ျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖန္တီးတင္ျပမႈေတြကို ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းတာျဖစ္ျဖစ္ ၊ စာေရးျပီး
ေမးတာျဖစ္ျဖစ္ ရွိေစခ်င္တာပါပဲ ။
Site-specific Art ? Sustainable Art ? Land Art ? Systems Art ? Plop Art ? နဲ႔
အျခားအႏုပညာေတြအေၾကာင္း ဆက္လက္တင္ျပပါဦးမယ္ ။
ႏိုင္စြမ္း
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ကဗ်ာသတင္းေဆာင္းပါး
၂၀၁၁ စက္တင္ဘာ ၂ ရက္ေန႔ ညေနသံုးနာရီက ၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ လမ္း(၄၀) အလယ္ဘေလာက္မွာ ရွိတဲ့
စာေရးဆရာမ်ားရည္ညႊန္းစင္တာ (Writer Resources) မွာ AGMP (Action Group Of Myanmar Poets) ရဲ႕
လစဥ္ကဗ်ာဖတ္ပြဲ(၃) ကို ျပဳလုပ္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာထက္လူရဲ႕ အေလအလြင့္ဓားခ်က္မ်ား
ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႔ ၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ဖီလာရဲ႕ ေဂၚဂင္ရဲ႕သစ္သီးကို အရည္ရႊမ္းေအာင္ေရးနည္း ကဗ်ာစာအုပ္တို႔တြင္
ပါရွိေသာ ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ျခင္း ၊ ကဗ်ာပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေဆြးေႏြးျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခမ္းအနားမွဴးအျဖစ္ ကဗ်ာဆရာ ႏိုင္သစ္နီမွ တာ၀န္ယူခဲ့ျပီး ၊
ကဗ်ာဆရာအေတာ္မ်ားမ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အခမ္းအနားအစီအစဥ္(၁)အျဖစ္ အခမ္းအနားဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ျပီး၊ အစီအစဥ္(၂) အျဖစ္
ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီမွ မုဒိတာစကား ေျပာၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္စိမ္းနီ - “အခုက ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ ဆိုေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကခ်င္လို႔
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စင္ေဆာက္သလိုျဖစ္ေနတယ္ .. ဒီပြဲစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္းပဲ ေျပာေနရတယ္ .. အဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေနရာဖယ္မေပးတာမဟုတ္ဘူး .. လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးခ်င္ပါတယ္ ..
လူငယ္ေတြထဲက ေျပာမယ့္လူရွိရင္ ၾကြပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္ေခၚပါတယ္ .. ဘာကိုေျပာရမွာလဲ ဆိုရင္
ကဗ်ာခ်စ္စိတ္ကေလးနဲ႔ ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာၾကမယ္ .. ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔
ပတ္သက္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အမွန္တရားဘက္ကေနရပ္ျပီး ေျပာၾကမယ္ .. ေျပာစရာဆိုစရာေလးေတြရွိတာ
ထိုက္သင့္သလို ေျပာၾကမယ္ .. ဒီအေျပာအဆိုေတြကို လူငယ္ေတြက ေျပာသင့္ျပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ..
ဒီေတာ့ လူငယ္ေတြထဲက ၾကြျပီးေတာ့ မုဒိတာစကားေျပာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ ..
လူငယ္ထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့ ေဇာ္လူစိမ္းျဖစ္ျဖစ္ .. ”
ဆရာေမာင္စိမ္းနီမွ ယခုလို (နာမည္ပါတပ္၍) ဖိတ္ေခၚျပီးေနာက္ ဆရာေဇာ္လူစိမ္းမွ
မုဒိတာစကား (လူငယ္ေတြကိုယ္စား) ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ ။
ေဇာ္လူစိမ္း - “အဲ့ဒါကေတာ့ ဆရာ ေျပာစရာစကားသိပ္မရွိလို႔ ခၽြန္လိုက္တာလို႔ ထင္ပါတယ္ ..
ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ..
ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာေတြေရာ မေကာင္းတာေတြေရာက ေရာေထြးေနတယ္ ..
ဒီေနရာမွာ မုဒိတာစကားဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔က်ေတာ့ ေျပာရမွာ နည္းနည္းခပ္လန္႔လန္႔ပဲ ..
ဒီစာၾကည့္တိုက္ေလးမွာ သံုးၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္လာတာကိုက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ကိစၥပါ ..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းဆိုးတန္းဂယ္လာရီမွာလည္း ၾကိတ္ခဲ့တယ္ .. ျပီးေတာ့ ေပၚျပဴလာအေပၚထပ္မွာေရာပဲ ..
ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေတာက္ေလွ်ာက္ ကဗ်ာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ရိုးရာေလးလို ကၽြန္ေတာ္တို႔က
အစဥ္အဆက္ေလးလို ျဖစ္သြားေစခ်င္တဲ့ဆႏၵက ကဗ်ာဆရာတိုင္းမွာရွိပါတယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ကဗ်ာဖတ္ျခင္းအေလ့အထေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေအာင္ ဆိုတဲ့ကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာလည္း
အရမ္းအေရးၾကီးတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္ .. ေနာက္တစ္ခုက ဒီေန႔လို ကိုဖီလာနဲ႔ ကိုခရမ္းနဲ႔ ..
ဒီအတြဲအစပ္ေလး ႏွစ္ေယာက္တြဲထားတာ ေရလည္လန္းတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္ ..
ကိုခရမ္းဆိုရင္လည္း ကဗ်ာေတြသာလႊတ္တာ .. လူက သိပ္ေတြ႕ရတာမဟုတ္ဘူး ..
ကိုဖီလာက်ေတာ့လည္း လူသာေတြ႕တာ ကဗ်ာက သိပ္ေတြ႕ရတာမဟုတ္ဘူး ..
ဒီအတြဲအစပ္ကို ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားၾကီး ၀မ္းသာပါတယ္ ..
သူတို႔ ဒီေန႔ ကဗ်ာဖတ္မယ္ ျပီးေတာ့ နည္းနည္း အေျပာအဆိုေလးေတြရွိမယ္ ..
အဲ့ဒါကို ၀မ္းသာဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ နားေထာင္မယ္ေပါ့ .. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. ”
အခမ္းအနားအစီအစဥ္(၃)အရ ကဗ်ာဆရာ ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာမွ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ ။
ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ..
ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာေတြေရာ မေကာင္းတာေတြေရာက ေရာေထြးေနတယ္ ..
ဒီေနရာမွာ မုဒိတာစကားဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔က်ေတာ့ ေျပာရမွာ နည္းနည္းခပ္လန္႔လန္႔ပဲ ..
ဒီစာၾကည့္တိုက္ေလးမွာ သံုးၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္လာတာကိုက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ကိစၥပါ ..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းဆိုးတန္းဂယ္လာရီမွာလည္း ၾကိတ္ခဲ့တယ္ .. ျပီးေတာ့ ေပၚျပဴလာအေပၚထပ္မွာေရာပဲ ..
ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေတာက္ေလွ်ာက္ ကဗ်ာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ရိုးရာေလးလို ကၽြန္ေတာ္တို႔က
အစဥ္အဆက္ေလးလို ျဖစ္သြားေစခ်င္တဲ့ဆႏၵက ကဗ်ာဆရာတိုင္းမွာရွိပါတယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ကဗ်ာဖတ္ျခင္းအေလ့အထေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေအာင္ ဆိုတဲ့ကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာလည္း
အရမ္းအေရးၾကီးတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္ .. ေနာက္တစ္ခုက ဒီေန႔လို ကိုဖီလာနဲ႔ ကိုခရမ္းနဲ႔ ..
ဒီအတြဲအစပ္ေလး ႏွစ္ေယာက္တြဲထားတာ ေရလည္လန္းတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္ ..
ကိုခရမ္းဆိုရင္လည္း ကဗ်ာေတြသာလႊတ္တာ .. လူက သိပ္ေတြ႕ရတာမဟုတ္ဘူး ..
ကိုဖီလာက်ေတာ့လည္း လူသာေတြ႕တာ ကဗ်ာက သိပ္ေတြ႕ရတာမဟုတ္ဘူး ..
ဒီအတြဲအစပ္ကို ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားၾကီး ၀မ္းသာပါတယ္ ..
သူတို႔ ဒီေန႔ ကဗ်ာဖတ္မယ္ ျပီးေတာ့ နည္းနည္း အေျပာအဆိုေလးေတြရွိမယ္ ..
အဲ့ဒါကို ၀မ္းသာဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ နားေထာင္မယ္ေပါ့ .. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. ”
အခမ္းအနားအစီအစဥ္(၃)အရ ကဗ်ာဆရာ ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာမွ မိတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ ။
ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာ - “အားလံုးပဲမဂၤလာပါ .. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာျဖစ္ပါတယ္ ..
ဒီေန႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခရမ္းျပာထက္လူနဲ႔ ေမာင္ဖီလာတို႔ရဲ႕
ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးကို သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ဆက္စကားေျပာေပးမွာျဖစ္ပါတယ္ ..
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔နဲ႔အရင္းႏွီးဆံုး ကဗ်ာဆရာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ .. ခရမ္းျပာထက္လူက ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ေလာက္က စျပီးေတာ့ ကဗ်ာေရးခဲ့တာဆိုေတာ့
ကဗ်ာဆရာလုပ္သက္ (၂၆) ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ျပီးေတာ့ ..
ေမာင္ဖီလာကေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့အတြက္
ကဗ်ာဆရာလုပ္သက္ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ သက္တမ္းရင့္ကဗ်ာဆရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ..
သူတို႔နဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးပံုကို ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ .. ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔
ပဲခူးကို ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခါမွာ .. ခရမ္းျပာထက္လူနဲ႔ စျပီးေတာ့ ေတြ႕ရပါတယ္ ..
လူခ်င္း အဲ့ဒီအခ်ိန္မွ ေတြ႕ဖူးတာပါ .. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခရမ္းျပာထက္လူက ၁၉၉၀ ၊ ကိုေဇာ္ဇင္တို႔
ႏိုင္ဦးကိုတို႔လုပ္တဲ့ ဒီေရစီးသံ မဂၢဇင္းမွာတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာကပ္ပါျပီးတည္းက အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၊
ေျပာရရင္ အၾကိမ္ သံုးဆယ္နီးပါးေလာက္ အတူတူကဗ်ာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာသူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ပါတယ္ ..
ေရးေဖာ္ေရးဖက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္ .. ကိုဖီလာနဲ႔က်ေတာ့ ၁၉၉၈ ကေနစျပီးေတာ့ ၂၀၀၀ ၂၀၀၁ ထိ ..
ပဲခူးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်မွ သူက စကာၤပူကေနျပီးေတာ့
ပဲခူးကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္ .. ဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူခ်င္းေတာ့သိတယ္ ..
ဒါေပမယ့္လည္း ကိုဖီလာ ပဲခူးကို ျပန္မေရာက္ခင္တည္းက ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္းထဲမွာပါတဲ့
ေမာင္ဖီလာရဲ႕ နတ္ဆိုးရဲ႕အိမ္ယာ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုၾကိဳက္လို႔ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ျပီး
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ရတာပါ .. ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ခရမ္းျပာထက္လူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေမာင္ဖီလာရယ္
သံုးေယာက္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ .. အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ခရမ္းျပာထက္လူက
နံရံမွာ ငါေရးထြင္း နဲ႔ အေလအလြင့္ဓားခ်က္မ်ား ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထြက္ျပီးပါျပီ ..
ဒီကဗ်ာဟာ ဆိုရင္လည္း ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေလာက္တည္းက ေရးထားတဲ့ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္ ..
မဂၢဇင္းမွာပါဖို႔လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ခဲ့ရျပီးမွ .. ေနာက္ဆံုး .. မဂၢဇင္းမွာ ပါလာျပီးေတာ့မွ ..
လုပ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္ေလးျဖစ္ပါတယ္ .. ကို၀ဏၰ (ေမာင္ဖီလာ) က က်ေတာ့ ဘုိဟီးမီးယန္းက်ီးကန္း နဲ႔
အခု ေဂၚဂင္ရဲ႕သစ္သီးကို အရည္ရႊမ္းေအာင္ေရးနည္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျပီးသူ ျဖစ္ပါတယ္ ..
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပရရင္ .. ကိုခရမ္းဟာ အႏုပညာအားၾကီးၾကီးနဲ႔ ကဗ်ာကို ေလာဘတၾကီး
ဖန္တီးတတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ .. ကို၀ဏၰကေတာ့ သူ႕ကဗ်ာကို ေကာင္းမွေကာင္းပါ့မလား
ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ .. မေကာင္းေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ျပီး ေရးေလ့ရွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္
ျဖစ္ပါတယ္ .. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ လုပ္သက္ရင့္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္သလို ကဗ်ာအေပၚမွာ
အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ဖက္တြယ္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္ .. သူတို႔ရဲ႕
ကဗ်ာအေပၚထားတဲ့စိတ္ .. ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ .. သူတို႔ ယေန႔အခ်ိန္ထိ သူတို႔ကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာတိုင္း
ကဗ်ာဆရာအသစ္တစ္ေယာက္လို ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္တဲ့အထိ ကဗ်ာအေပၚ ခံစားခ်က္ၾကီးၾကီးထားသူ တစ္ဦး
ျဖစ္ပါတယ္ .. ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိတ္ဆက္စကားေျပာေပးတာအျပင္ ..
သူတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို တကယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာဖတ္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔လည္း ေလးေလးစားစား
မိတ္ဆက္စကား ေျပာေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ .. အခုလို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို
မိတ္ဆက္စကားေျပာေပးခြင့္ရတဲ့အတြက္ ဒီကဆရာေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ .. ”
အခမ္းအနားအစီအစဥ္(၄)အရ ကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာထက္လူမွ အမွတ္တရစကား ေျပာၾကားျပီး ၊
အေလအလြင့္ဓားခ်က္မ်ား ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ပါရွိေသာ သူ၏ ကဗ်ာအခ်ိဳ႕ကို ရြတ္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္ ။
ခရမ္းျပာထက္လူ-“ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ကဗ်ာဆရာမ်ားနဲ႔ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ေတာ့ လူၾကားထဲ သိပ္၀င္ေလ့မရွိပါဘူး..ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့..ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကဗ်ာေတြကိုတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ခြန္အားတၾကီး ေရးတတ္လို႔ပါ..ဒီလိုပြဲလမ္းသဘင္ေတြကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြကို
ဘယ္ေတာ့မွ မလာျဖစ္ပါဘူး ..လာဖို႔လည္းတြန္႔ဆုတ္ပါတယ္..အခုကလည္းဦးစိမ္းနီကကၽြန္ေတာ့္ကိုခဏခဏ
ေခၚတယ္ .. အရင္တစ္ေခါက္ နံရံမွာငါေရးထြင္း စာအုပ္ထြက္ျပီးကတည္းက ဖိတ္ေခၚတာကို ..
ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျငင္းဆိုခဲ့ပါတယ္ .. ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပါ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကဗ်ာေရးဖို႔ကလြဲျပီး လူၾကားသူၾကားထဲမွာ ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာဖို႔ ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ တံု႔ဆိုင္းေနလို႔ပါပဲ ..
အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာေမာင္ဖီလာနဲ႔တြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္မျငင္းသာေတာ့ဘဲ
သေဘာတူလိုက္ပါတယ္..အခုအေလအလြင့္ဓားခ်က္မ်ားကဗ်ာေတြကလည္းဦးစိမ္းနီရဲ႕ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းမွာ
အမ်ားဆံုးပါရွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရွည္ေတြပါပဲ .. ေတာ္ရံုတန္ရံုမဂၢဇင္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွည္လ်ားလွတဲ့ကဗ်ာေတြကို လက္တြန္႔ၾကပါတယ္ .. အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေပါ့ .. ကဗ်ာေတြက ရွည္တာေၾကာင့္ရယ္ ၊ စာမ်က္ႏွာအခက္အခဲေၾကာင့္ရယ္ ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဒီလိုကဗ်ာရွည္ေတြကို စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ ေၾကာက္ရြံ႕တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္ .. ဒီေနရာမွာေတာ့ ဦးစိမ္းနီကို ေက်းဇူးတင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္ .. ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပါရင္ ကဗ်ာကို ေန႔မအားညမအား
ေရးတတ္တဲ့အက်င့္ေတာ့ ရွိတယ္ .. ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ပံုေတြၾကားမွာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ .. ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူမႈေရးကိစၥေတြ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ေရွာင္ရွားေလ့ရွိေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ဆိုင္မွာ စာအုပ္ေတြရယ္ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုးကို
ဖင္ခုထိုင္ထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေတြရွိေနေတာ့..ဘယ္စာအုပ္ဆြဲဆြဲထုတ္လိုက္..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က အရသာရွိတာေတြရယ္ .. ယေန႔ ေခတ္ျပိဳင္ခံစားမႈအေနနဲ႔ေရာ .. ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြရဲ႕
လတ္ဆတ္တဲ့အေတြးအျမင္ေတြေရာ .. ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ အျမဲတမ္းရွိေနတတ္ေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာအခ်ိန္ျပည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖန္တီးဖို႔ အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကဗ်ာကလြဲျပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားကိစၥ နည္းပါးလြန္းအားၾကီးပါတယ္ .. အခု ကၽြန္ေတာ္ရြတ္ျပမယ့္ကဗ်ာက စကာၤပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္တုန္းက .. အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကလည္း General Worker သက္သက္ပါ .. ႏိုင္ငံေတာ္က ပညာသင္စရိတ္နဲ႔ လႊတ္တဲ့ဟာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး .. OverStay တစ္ေယာက္အျဖစ္ သြားခဲ့ရတဲ့ .. အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ နာနာက်ည္းက်ည္းခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ .. ကၽြန္ေတာ္၉၇ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္.. ေရာက္ခဲ့တာကလည္း ရိုးရိုးသားသား
ေသြးရိုးသားရိုးနဲ႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာတစ္ခုက အဆံုးသတ္လိုက္လို႔
ျပန္ေရာက္ခဲ့တာပါ .. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စီမံခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ေစာေစာစီးစီး
ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္..ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့လဲဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ေတာင္ ျပန္မလာႏိုင္ပါဘူး..
သြားတုန္းကေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးျပီး သြားတာပဲ .. ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရလမ္းကလာခဲ့ရပါတယ္ ..
စက္ေလွနဲ႔ပင္လယ္ၾကီးတစ္ခု ျဖတ္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတာပါ..တကယ္လို႔သာစက္ေလွၾကီးတစ္စီးနဲ႔ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ
၇ ရက္ၾကာေအာင္ ျပန္လာရတဲ့ခရီးထဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ .. ဒီေန႔ ဒီပရိသတ္ေရွ႕မွာ
ေရာက္ရွိေနႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး..ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာ့ေသာင္းဘက္ကေနဒီစက္ေလွကဘာစက္ေလွလဲေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး..ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေျပာရရင္ကၽြန္းသစ္ေတြဘာေတြ ေမွာင္ခိုတင္ျပီးေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့
သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ Over Stay နဲ႔ လာတဲ့လူေတြကို ဒီစက္ေလွေပၚ တင္ျပီးေတာ့ ႏွင္လႊတ္လိုက္တယ္ .. ဒီစက္ေလွေပၚမွာ လူ ၂၅၀ ေလာက္ဟာ ျပည့္ျပည့္သိပ္သိပ္ .. ဟို .. မရိုမေသ .. ဆီး၀မ္းသြားရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီအနားမွာပဲ ျဖစ္သလို လုပ္ခ်လိုက္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ .. တစ္ညက်ေတာ့လိႈင္းေတြေလေတြ အရမ္းၾကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ စက္ေလွတစ္စင္းလံုးကိုလည္း မီးေတြမွိတ္ျပီး အေမွာင္ခ်ထားတယ္ .. အဲ့ဒီက တာ၀န္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ .. မီးေရာင္ျမင္ရင္
ပင္လယ္ဓားျပေတြ လာမွာစိုးလို႔ တဲ့ ..အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ .. ငါ မနက္ျဖန္ေနေရာင္ကို ျမင္မွ ျမင္ရပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာမိတယ္ .. အဲ့လိုနဲ႔ ဒီကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တာေပါ့ .. အဲ့တုန္းက ေမာင္ဖီလာကလည္း စကာၤပူမွာပါပဲ .. အဲ့မွာတုန္းက ညေနပိုင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မေရာက္ဘူးဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ အဖမ္းအဆီးခံေနရျပီဆိုတဲ့အေတြး
လူတိုင္းမွာ ရွိၾကတယ္ေလ .. အဲ့ဒီညက ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ မွတ္စုမွတ္ရာေတြအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြအားလံုးကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာပဲက်န္ရစ္ပါတယ္..ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ရဖို႔
သိပ္မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူး .. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေရစိုေနတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ေလးက အဆင္သင့္ပါလာတယ္ …
အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ က်န္တာေတြ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကလည္း သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး ..
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ .. ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားျပီး ျပန္ကူးေနတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ .. ဆိုလိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ ခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို သတိမရေတာ့ဘူး ..
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အဆံုးစြန္ဆံုး အရံႈးသမားတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္လိုက္ျပီ .. ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့ .. အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အခုဖတ္ျပမယ့္ ကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တယ္ ..”
ထို႔ေနာက္ ကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာထက္လူမွ “ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးကာသြား ေရကူးျပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမယ္” ဟု
အမည္ရေသာ သူ၏ကဗ်ာရွည္အား ရြတ္ဖတ္ျပခဲ့သည္ ။ တိုင္းတစ္ပါးတြင္ ရွိစဥ္က သူ၏ နာက်င္မႈမ်ား ၊ သိမ္ငယ္မႈမ်ား ၊
ေပါက္ကြဲရမႈမ်ားကို ကဗ်ာတြင္ အတိုင္းသား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေပသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ေတာ့ လူၾကားထဲ သိပ္၀င္ေလ့မရွိပါဘူး..ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့..ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကဗ်ာေတြကိုတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ခြန္အားတၾကီး ေရးတတ္လို႔ပါ..ဒီလိုပြဲလမ္းသဘင္ေတြကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြကို
ဘယ္ေတာ့မွ မလာျဖစ္ပါဘူး ..လာဖို႔လည္းတြန္႔ဆုတ္ပါတယ္..အခုကလည္းဦးစိမ္းနီကကၽြန္ေတာ့္ကိုခဏခဏ
ေခၚတယ္ .. အရင္တစ္ေခါက္ နံရံမွာငါေရးထြင္း စာအုပ္ထြက္ျပီးကတည္းက ဖိတ္ေခၚတာကို ..
ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျငင္းဆိုခဲ့ပါတယ္ .. ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပါ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကဗ်ာေရးဖို႔ကလြဲျပီး လူၾကားသူၾကားထဲမွာ ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာဖို႔ ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ တံု႔ဆိုင္းေနလို႔ပါပဲ ..
အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာေမာင္ဖီလာနဲ႔တြဲလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္မျငင္းသာေတာ့ဘဲ
သေဘာတူလိုက္ပါတယ္..အခုအေလအလြင့္ဓားခ်က္မ်ားကဗ်ာေတြကလည္းဦးစိမ္းနီရဲ႕ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းမွာ
အမ်ားဆံုးပါရွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရွည္ေတြပါပဲ .. ေတာ္ရံုတန္ရံုမဂၢဇင္းက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွည္လ်ားလွတဲ့ကဗ်ာေတြကို လက္တြန္႔ၾကပါတယ္ .. အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေပါ့ .. ကဗ်ာေတြက ရွည္တာေၾကာင့္ရယ္ ၊ စာမ်က္ႏွာအခက္အခဲေၾကာင့္ရယ္ ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဒီလိုကဗ်ာရွည္ေတြကို စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ ေၾကာက္ရြံ႕တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္ .. ဒီေနရာမွာေတာ့ ဦးစိမ္းနီကို ေက်းဇူးတင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္ .. ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပါရင္ ကဗ်ာကို ေန႔မအားညမအား
ေရးတတ္တဲ့အက်င့္ေတာ့ ရွိတယ္ .. ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ပံုေတြၾကားမွာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ .. ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူမႈေရးကိစၥေတြ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ေရွာင္ရွားေလ့ရွိေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ဆိုင္မွာ စာအုပ္ေတြရယ္ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုးကို
ဖင္ခုထိုင္ထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေတြရွိေနေတာ့..ဘယ္စာအုပ္ဆြဲဆြဲထုတ္လိုက္..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က အရသာရွိတာေတြရယ္ .. ယေန႔ ေခတ္ျပိဳင္ခံစားမႈအေနနဲ႔ေရာ .. ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြရဲ႕
လတ္ဆတ္တဲ့အေတြးအျမင္ေတြေရာ .. ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ အျမဲတမ္းရွိေနတတ္ေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာအခ်ိန္ျပည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖန္တီးဖို႔ အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကဗ်ာကလြဲျပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားကိစၥ နည္းပါးလြန္းအားၾကီးပါတယ္ .. အခု ကၽြန္ေတာ္ရြတ္ျပမယ့္ကဗ်ာက စကာၤပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္တုန္းက .. အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာကလည္း General Worker သက္သက္ပါ .. ႏိုင္ငံေတာ္က ပညာသင္စရိတ္နဲ႔ လႊတ္တဲ့ဟာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး .. OverStay တစ္ေယာက္အျဖစ္ သြားခဲ့ရတဲ့ .. အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ နာနာက်ည္းက်ည္းခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ .. ကၽြန္ေတာ္၉၇ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္.. ေရာက္ခဲ့တာကလည္း ရိုးရိုးသားသား
ေသြးရိုးသားရိုးနဲ႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာတစ္ခုက အဆံုးသတ္လိုက္လို႔
ျပန္ေရာက္ခဲ့တာပါ .. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စီမံခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ေစာေစာစီးစီး
ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္..ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့လဲဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ေတာင္ ျပန္မလာႏိုင္ပါဘူး..
သြားတုန္းကေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးျပီး သြားတာပဲ .. ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရလမ္းကလာခဲ့ရပါတယ္ ..
စက္ေလွနဲ႔ပင္လယ္ၾကီးတစ္ခု ျဖတ္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတာပါ..တကယ္လို႔သာစက္ေလွၾကီးတစ္စီးနဲ႔ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ
၇ ရက္ၾကာေအာင္ ျပန္လာရတဲ့ခရီးထဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ .. ဒီေန႔ ဒီပရိသတ္ေရွ႕မွာ
ေရာက္ရွိေနႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး..ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာ့ေသာင္းဘက္ကေနဒီစက္ေလွကဘာစက္ေလွလဲေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး..ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေျပာရရင္ကၽြန္းသစ္ေတြဘာေတြ ေမွာင္ခိုတင္ျပီးေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့
သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ Over Stay နဲ႔ လာတဲ့လူေတြကို ဒီစက္ေလွေပၚ တင္ျပီးေတာ့ ႏွင္လႊတ္လိုက္တယ္ .. ဒီစက္ေလွေပၚမွာ လူ ၂၅၀ ေလာက္ဟာ ျပည့္ျပည့္သိပ္သိပ္ .. ဟို .. မရိုမေသ .. ဆီး၀မ္းသြားရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီအနားမွာပဲ ျဖစ္သလို လုပ္ခ်လိုက္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ .. တစ္ညက်ေတာ့လိႈင္းေတြေလေတြ အရမ္းၾကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ စက္ေလွတစ္စင္းလံုးကိုလည္း မီးေတြမွိတ္ျပီး အေမွာင္ခ်ထားတယ္ .. အဲ့ဒီက တာ၀န္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ .. မီးေရာင္ျမင္ရင္
ပင္လယ္ဓားျပေတြ လာမွာစိုးလို႔ တဲ့ ..အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ .. ငါ မနက္ျဖန္ေနေရာင္ကို ျမင္မွ ျမင္ရပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာမိတယ္ .. အဲ့လိုနဲ႔ ဒီကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တာေပါ့ .. အဲ့တုန္းက ေမာင္ဖီလာကလည္း စကာၤပူမွာပါပဲ .. အဲ့မွာတုန္းက ညေနပိုင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မေရာက္ဘူးဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ အဖမ္းအဆီးခံေနရျပီဆိုတဲ့အေတြး
လူတိုင္းမွာ ရွိၾကတယ္ေလ .. အဲ့ဒီညက ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ မွတ္စုမွတ္ရာေတြအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြအားလံုးကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာပဲက်န္ရစ္ပါတယ္..ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ရဖို႔
သိပ္မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူး .. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေရစိုေနတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ေလးက အဆင္သင့္ပါလာတယ္ …
အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ က်န္တာေတြ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈကလည္း သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး ..
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ .. ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားျပီး ျပန္ကူးေနတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ .. ဆိုလိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ ခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို သတိမရေတာ့ဘူး ..
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အဆံုးစြန္ဆံုး အရံႈးသမားတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္လိုက္ျပီ .. ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့ .. အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ အခုဖတ္ျပမယ့္ ကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တယ္ ..”
ထို႔ေနာက္ ကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာထက္လူမွ “ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးကာသြား ေရကူးျပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမယ္” ဟု
အမည္ရေသာ သူ၏ကဗ်ာရွည္အား ရြတ္ဖတ္ျပခဲ့သည္ ။ တိုင္းတစ္ပါးတြင္ ရွိစဥ္က သူ၏ နာက်င္မႈမ်ား ၊ သိမ္ငယ္မႈမ်ား ၊
ေပါက္ကြဲရမႈမ်ားကို ကဗ်ာတြင္ အတိုင္းသား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေပသည္ ။
အစီအစဥ္(၅)အရ ကဗ်ာဆရာေမာင္ဖီလာမွ အမွတ္တရစကားအနည္းငယ္ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ ။
ေမာင္ဖီလာ - “ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္မ်ားအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကေန အႏူးအညြတ္ ဂါရ၀ျပဳပါတယ္ ..
ကၽြန္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာနဲ႔ ခရမ္းျပာထက္လူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္
သိသင့္သေလာက္သိျပီးၾကျပီလို႔ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္..သူတို႔ကကၽြန္ေတာ္နဲ႔SameBatch ေတြလို႔ ေျပာေပမယ့္..
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို႔က ကဗ်ာဆရာျဖစ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပိုျပီး ေစာပါတယ္ .. လူပုဂၢိဳလ္အရသာ ရင္းႏွီးေပမယ့္ ကဗ်ာအရ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ထက္အမ်ားၾကီး စီနီယာက်တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ျပီး စကားအမ်ားၾကီးလည္း မေျပာတတ္ဘူးဗ် ..
ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပဲ ရြတ္ျပခ်င္ပါတယ္”
အဲ့ဒီလို ေျပာၾကားခဲ့ျပီးေနာက္ ကဗ်ာဆရာေမာင္ဖီလာမွ သူ၏ “ေဂၚဂင္ရဲ႕သစ္သီးကို အရည္ရႊမ္းေအာင္ေရးနည္း” စာအုပ္တြင္ပါရွိသည့္
“မေအာင္ျမင္ေသာ ေတးသြား” ကဗ်ာကို ရြတ္ဖတ္ခဲ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ကဗ်ာမ်ားကို အမွတ္တရ ရြတ္ဆိုေပးပါရန္ ကဗ်ာဆရာ ဆူးခက္မင္းႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ငုအိမ္ထက္ျမက္တို႔ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္ ။
ကဗ်ာဆရာ ဆူးခက္မင္းမွ “ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ အရပ္” ကဗ်ာႏွင့္ ၊
ကဗ်ာဆရာ ငုအိမ္ထက္ျမက္မွ “ေဂၚဂင္ရဲ႕သစ္သီးကို အရည္ရႊမ္းေအာင္ေရးနည္း” ကဗ်ာတို႔ကို
အသီးသီး ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ၾကသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာနဲ႔ ခရမ္းျပာထက္လူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္
သိသင့္သေလာက္သိျပီးၾကျပီလို႔ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါတယ္..သူတို႔ကကၽြန္ေတာ္နဲ႔SameBatch ေတြလို႔ ေျပာေပမယ့္..
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို႔က ကဗ်ာဆရာျဖစ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပိုျပီး ေစာပါတယ္ .. လူပုဂၢိဳလ္အရသာ ရင္းႏွီးေပမယ့္ ကဗ်ာအရ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ထက္အမ်ားၾကီး စီနီယာက်တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ျပီး စကားအမ်ားၾကီးလည္း မေျပာတတ္ဘူးဗ် ..
ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပဲ ရြတ္ျပခ်င္ပါတယ္”
အဲ့ဒီလို ေျပာၾကားခဲ့ျပီးေနာက္ ကဗ်ာဆရာေမာင္ဖီလာမွ သူ၏ “ေဂၚဂင္ရဲ႕သစ္သီးကို အရည္ရႊမ္းေအာင္ေရးနည္း” စာအုပ္တြင္ပါရွိသည့္
“မေအာင္ျမင္ေသာ ေတးသြား” ကဗ်ာကို ရြတ္ဖတ္ခဲ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ကဗ်ာမ်ားကို အမွတ္တရ ရြတ္ဆိုေပးပါရန္ ကဗ်ာဆရာ ဆူးခက္မင္းႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ငုအိမ္ထက္ျမက္တို႔ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္ ။
ကဗ်ာဆရာ ဆူးခက္မင္းမွ “ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ အရပ္” ကဗ်ာႏွင့္ ၊
ကဗ်ာဆရာ ငုအိမ္ထက္ျမက္မွ “ေဂၚဂင္ရဲ႕သစ္သီးကို အရည္ရႊမ္းေအာင္ေရးနည္း” ကဗ်ာတို႔ကို
အသီးသီး ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ၾကသည္ ။
ထို႔ေနာက္တြင္ တက္ေရာက္လာသူမ်ားမွ ကဗ်ာဆရာ ခရမ္းျပာထက္လူႏွင့္ ကဗ်ာဆရာေမာင္ဖီလာတို႔အား
သိရွိလိုသည္မ်ားကို ေမးျမန္းၾကျပီး ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားမွ ျပန္လည္ေျဖဆိုကာ အခမ္းအနား ျပီးဆံုးခဲ့သည္ ။
လင္းပြင့္လက္မ်ား
SEPTEMBER , 2011 Issue PDF Download ရယူရန္ -
